Zoenen in een portiek, ja ik wil
Annemijn mist de romantiek in haar leven. En haar vent? Die doet er niks mee, hij komt niet eens op het idee.
In een vrij ver verleden was er een man in mijn leven die behoorlijk galant was. Voor de goede orde, wij hadden niets samen behalve een vriendschap, maar ik ving weleens signalen op dat hij dat maar zo-zo vond.
Toch weerhield dit gegeven hem er niet van om mij regelmatig te trakteren op een etentje. Als ik het restaurant binnenkwam hield hij de deur voor me open, hij nam mijn jas aan en schoof mijn stoel aan. Tijdens het eten stelde hij talloze vragen en leunde hij geïnteresseerd naar voren om mijn antwoorden gretig tot zich te nemen. Bij het verlaten van het restaurant herhaalde zich het ritueel van de binnenkomst weer maar dan andersom. Hij was half-Italiaans en daar was hij trots op, zeg maar.
IK ZAT OP DIE LEEFTIJD RAAR IN ELKAAR. IN PLAATS VAN TE GENIETEN VAN DE ATTENTE AANDACHT, KREEG IK ER JEUK VAN. IK BEN OPGEVOED DOOR EEN VRIJ FEMINISTISCHE MOEDER EN LEERDE AL JONG HOE IK ZELF MIJN FIETSBANDEN KON PLAKKEN EN MIJN FINANCIËN OP ORDE KON HOUDEN.
Een man was niet nodig bij dit soort zaken, laat staan bij het aantrekken van je jas. Het contact met deze half-Italiaanse vriend verwaterde langzaam en ik denk dat dat een beetje mijn schuld was.
Misschien is het dus ook wel mijn schuld dat ik nu een vent heb die niet echt een ster is in lieve dingen doen. Een lief sms’je of kaartje, een bloemetje, een ontbijt op bed, een romantisch weekend weg of een bijzondere verrassing op mijn verjaardag, hij lijkt gewoon niet op het idee te komen. Vond ik altijd wel prima. Hij deed weer andere dingen, zoals mijn fiets schoonmaken als ik terugkwam van een middagje crossen door de bossen. Maar ik bedacht me laatst dat zelfs dat nu alweer een hele tijd geleden is. Ja, ik weet wat je nu denkt: niet miepen Annemijn, je wilde dit zelf. Dat is ergens ook wel zo, maar toch.
Laatst zag ik tijdens mijn dagelijkse wandelingetje een jong setje in een portiek staan, zo verliefd dat ze totaal geen oog hadden voor wat er om hen heen gebeurde. Met een blos liep ik hen voorbij. Tuurlijk, ze zijn jong en knap, ze kennen elkaar net, ze hebben geen kinderen of hypotheek. Maar écht eerlijk? Ik mis dat. Had ik dan toch voor die galante vriend moeten gaan? Dan was mijn leven nu waarschijnlijk heel anders, met veel complimenten, cadeautjes, snoepreisjes en misschien zelfs wel met onverwachte zoenpartijen in een portiek….
Dan realiseer ik me hoe ik het zou vinden als mijn vent me opeens een portiek in zou trekken. Ik zou er raar van staan te kijken.
Laat ik de schuld van alles maar bij corona leggen. Naast werken en sporten is er nog steeds geen zak te doen. Uit eten gaan, de kroeg in of naar een leuk concert zitten er niet in. Winkelen op afspraak? No thanks. Vind je het gek dat je leven verandert in een saaie sleur en de avonden in een aaneenschakeling van Netfix-series? Als het allemaal voorbij is dan wordt het anders, dan komen die spontane cadeaus en uitjes vast vanzelf.
Wat, geloof je er niks van? Nou, ook lekker romantisch.
Door: Redactie Falder
