Franska.nl

Zo word je een helpoholic

Ik zag haar lopen op straat. De aandacht ging niet naar haar uit, maar naar haar jongere zusje.

 

Het was een warme zomeravond in Spanje. Het zal een uur of half elf zijn geweest toen de vader met zijn twee dochters van het strand kwam. Het kleinste meisje, ze zal een jaar of drie zijn geweest, moest vreselijk huilen. Uitgeput van de heerlijke lange stranddag maar geen energie meer over om naar de auto te lopen. Ze liep met haar prachtige krullen achter haar vader aan te sjokken, dikke tranen rolden over haar bolle wangetjes en haar donkere Shirley Temple-krullen dansten om haar hoofd. Voelde de vader zich bekeken door de stille getuigen op de overvolle terrassen? Met een grote ferme zwaai tilde hij zijn verdrietige dochtertje op en zwiepte haar op zijn heup. Moeiteloos zette hij de koelbox op zijn andere schouder en het meisje verborg opgelucht haar kleine gezichtje in de warme, veilige nek van papa. Eind goed al goed. Het publiek op het terras slaakte een zucht van opluchting en sloeg het tafereel met vertedering gade. 

 

Achter de vader liep de dappere andere dochter. Ik denk dat zij zes was. Ze had een eigenlijk veel te zware tas bij zich. Zo’n overvolle rieten strandmand met leren hengsels, maar die waren natuurlijk te lang om aan haar schoudertjes te hangen. Dapper strekte ze haar armpjes dus voor zich uit, en hield de tas voor zich. De proviand van de dag had in de tas plaatsgemaakt voor handdoeken die zich hadden volgezogen met piepkleine waterdruppeltjes en zandkorreltjes. Deze stille getuigen van de heerlijke dag zorgden er nu voor dat de bovenarmpjes van het kleine dappere meisje behoorlijk op de proef werden gesteld. 

 

Maar ze klaagde niet. Wat had ze immers te klagen? Zij was al zes. En zij zou papa laten zien dat zij niet hoefde te huilen aan het einde van een stranddag. Zij zou ervoor zorgen dat papa zich geen zorgen hoefde te maken. Misschien zou hij wel trots op haar zijn. Haar hoopvolle oogjes gericht op papa die zijn handen letterlijk meer dan vol genoeg had, en geen oog leek te hebben voor het feit dat ook dit kleine meisje eigenlijk een last droeg die te zwaar voor haar was. Ze zaten alle drie in hetzelfde schuitje. 

 

Velen van ons worden opgevoed in deze situatie. Soms door onszelf bedacht, soms door anderen aan ons opgelegd. Want er zijn altijd mensen bij wie het erger is. En waarom je dus wordt afgeleerd om te luisteren naar je eigen behoeftes. De helpoholic is geboren. Net iets meer doen dan je kunt, net te weinig luisteren naar jezelf en maar hopen dat de ander het waardeert wat je doet. 

 

In mijn psychologenpraktijk kom ik dagelijks mannen en vrouwen tegen die zich hebben vereenzelvigd met hun helpers identiteit. Die niet anders meer durven dan de behoeften van een ander voor te laten gaan. Die wel link uitkijken voordat ze vragen om wat ze nodig hebben of klagen. Want slachtoffers en klagers zijn namelijk met stip op één onze collectieve allergie. Waarom? Omdat die ons kleine lieve zusje zijn dat wel wordt opgetild. En we gunnen het haar natuurlijk dat ze wordt opgetild. Maar we gunnen het onszelf ook. Dat is onze taak als volwassene. Om te leren vragen om wat we nodig hebben. En in te zien dat dat niets wegneemt van de ander.