‘Zijn het mijn zaken niet of heb ik wel gelijk?’
Als Angela gaat samenwonen gaat het eigenlijk best met het samengestelde gezin. Tot haar stiefzoon een ongeluk krijgt en alles op scherp komt te staan.
‘Sinds een paar jaar woon ik samen met mijn vriend. We hebben allebei een kind uit een eerdere relatie, hij heeft Jasper van zestien en ik Sanne van veertien. Op zich doen we het best goed als samengesteld gezin, alhoewel we allebei een andere stijl van opvoeden hebben. Ik geloof erg in structuur en regels want dan weten kinderen waar ze aan toe zijn. Er kan in mijn ogen een heleboel, maar ik vind verantwoordelijkheid en discipline ook belangrijk. Mijn vriend is veel makkelijker en wil graag dat ze het leven zelf een beetje ontdekken.
Hoewel we van tevoren hebben afgesproken dat de stiefouder niet de rol van de eigen ouder over moet nemen heb ik daar steeds meer moeite mee. Want Jasper werkt me steeds meer op mijn zenuwen, het lijkt wel of hij werkelijk nooit geleerd heeft dat de wereld niet alleen om hem draait. Voordat ik mijn vriend leerde kennen woonde hij een tijdje alleen met Jasper en toen kon werkelijk alles. Hij hoefde in huis niets te doen, er waren geen regels en kreeg hij eigenlijk altijd zijn zin. Toen zijn vader en ik een relatie kregen vond ik hem nog wel schattig, een slungelig jongetje dat zich geen raad wist met zijn lange lijf, maar inmiddels irriteert hij me steeds meer en kost het me steeds meer moeite om dat niet te laten merken. Dat komt vooral doordat hij denkt dat hij overal mee wegkomt en zijn vader niet echt grenzen stelt.
Jasper wil graag een scooter en daarom werkt hij nu in de supermarkt om het geld bij elkaar te sparen. Maar om op die scooter te mogen rijden heeft hij ook een rijbewijs nodig en zijn vader heeft beloofd dat hij dat mag halen als hij deze zomer slaagt voor zijn eindexamen. Tot die tijd mag hij dus geen scooter rijden en dat weet hij maar al te goed.
Maar vorige maand ging dat dus mis. Midden in de nacht ging de telefoon, we schrokken ons rot. Het was Teun, een vriend van Jasper, die belde om te vertellen dat we niet moesten schrikken, maar dat er iets gebeurd was. Jasper was met de nieuwe scooter van Teun gaan rijden, had geprobeerd een wheelie te maken maar was uitgegleden en verkeerd terechtgekomen waardoor de scooter op zijn been was gevallen. Jasper werd inmiddels door de ambulancebroeders behandeld.
Binnen de kortste keren zaten we in de auto, bang voor wat we aan zouden treffen. Toen we op de plek van het ongeluk aankwamen zagen we de politie en ambulance al staan. De scooter was fors beschadigd en lag nog steeds midden op het fietspad. Inmiddels had Teun zijn eigen vader gebeld om hem op te halen en om de scooter mee naar huis te nemen. Terwijl Jasper met de ambulance werd afgevoerd hoorde ik die vader boos zeggen dat hij hoopte dat Jasper goed verzekerd is want deze nieuwe scooter was total loss en Jasper had geen rijbewijs.
Gelukkig bleek in het ziekenhuis dat zijn verwondingen meevielen, het had allemaal veel slechter af kunnen lopen. Hij had wel een harde klap gemaakt maar hield er alleen een gebroken been en een paar grote schaafwonden aan over. Maar zijn vriend was nu zijn scooter kwijt en dat was de schuld van Jasper. Omdat hij inmiddels 16 is, wordt de schade volledig op hem verhaald en moet zijn vader dus zelf opdraaien voor de kosten omdat de verzekering die niet dekt.
Maar mijn vriend was allang blij dat Jasper eigenlijk met de schrik vrijkwam en vindt dat zijn zoon met zijn gebroken been al genoeg gestraft is. Daarom wil hij niet dat Jasper meebetaalt aan een nieuwe scooter voor zijn vriend. Ik vind dat belachelijk want het zou Jasper juist sieren als hij het geld dat hij inmiddels gespaard heeft voor zijn eigen scooter aan Teun geeft. Hoe leert die jongen anders dat je je verantwoordelijkheid moet nemen als je iets enorm stoms doet?
Deze hele situatie zorgt nu voor veel spanning tussen mijn vriend en mij omdat ik het echt niet eens ben met de manier waarop hij dit naar zijn zoon toe aanpakt. Mijn vriend vindt dat ik me nergens mee moet bemoeien omdat het niet om mijn eigen kind gaat. Ik vraag me ondertussen steeds meer af of ik wel met een man wil samenleven die voor de zoveelste keer zijn zoon de hand boven het hoofd houdt en daardoor niet het goede voorbeeld geeft. Of heeft hij gelijk en zijn het mijn zaken niet?’
