Franska.nl

Zij heeft het

Een beetje voorzichtigheid kan misschien geen kwaad in de huidige wereld.

 

 

Soms schrik ik ervan en weet ik even niet meer wat ik ervan moet vinden. En moet ik er überhaupt iets van vinden? Maar ik kan hevig ontdaan raken van vrouwen die in videoclips in hun (al dan niet halve) nakie door het beeld rollen. Zo’n Miley Cyrus bijvoorbeeld. Met de billen zo bloot mogelijk, en de tong uit de mond, glijdt ze elke song aan me voorbij. Terwijl ze een sterke vrouw lijkt en ik haar muziek best aardig vind, begrijp ik niet dat ze zichzelf zo “te koop” zet. 

 

Of zou ze voor haar eigen lol zo door het beeld kronkelen? Dat kan natuurlijk ook. Maar dan vraag ik me weer af waarom ze dit met mij en de rest van de wereld wil delen.

 

En zo zie ik ook van die filmpjes voorbijkomen van rappers die met veel agressiviteit allerlei wapens en scheldwoorden in de rondte slingeren, en daaromheen staan dan halfnaakte vrouwen zichzelf te strelen, en te shaken met hun bilimplantaten, in de hoop dat zo’n man ernaar kijkt. Ze hebben vaak nepbillen en nephaar/-tanden/-wimpers/-wenkbrauwen/-borsten/enzovoort, en ze staan te hupsen van ‘kijk (naar) mij’. Of erger: van ‘neem mij (mee)’.

 

Terwijl ik denk dat ik de vrouw in kwestie helemaal niet meer kán zien, want zij verstopt zich onder een dikke laag chirurgische en cosmetische ingrepen. Dus wie bied je nou eigenlijk aan? En dan begint het ergeren. 

 

En waarom? Ik weet het eigenlijk niet. Ik wil zelf niet zo zijn, dus jaloezie kan er niet aan ten grondslag liggen. En ik ben erg voor vrijheid, dus waarom zou ik ze de vrijheid om dit te doen dan niet gewoon gunnen?  

 

Misschien omdat ik bang ben dat mannen denken dat dit soort types model staan voor “de vrouw”? En dat ik me dan niet meer vertegenwoordigd voel en (dus) minder vrouw? Of misschien toch omdat ik het tegennatuurlijk vind? 

 

In de natuur is namelijk alles andersom. De mannetjeseend is prachtig, met heel veel verschillende kleuren, en de vrouwtjeseend is saai. Net als bij de merel. Hij fel van kleuren, zij een beetje duffig bruin. En dan de leeuw. Hij heeft prachtige manen om mee te pronken en zij heeft… ach gossie… niets.

 

Maar dat dient een doel. Dat komt omdat in de dierenwereld de vrouwtjes het voor het zeggen hebben. Zij kiezen de partner die ze het meest aanspreekt. De partner die gaat zorgen voor het sterkste, slimste en mooiste nageslacht wordt gekozen om een nest mee te bouwen. Dus de mannen moeten lang en intensief met hun veren pronken om als beste pauw uit de strijd te komen. 

 

Terwijl in de mensenwereld het idee is ontstaan dat juist de mannen mogen kiezen welke vrouw ze (in elk geval vanavond) in hun nest willen. En dus moeten vrouwen er alles aan doen om zo mooi mogelijk te lijken. De vrouw van nu moet aan de paringsdans, en ik denk dat daar mijn ergernis zit. Ik erger me aan die dans op een manier die misschien wel iets te “woke” is.

 

Want terwijl ik mijn dochters probeer uit te leggen dat het in het leven gaat om wie je bent (en wat je voor een ander en jezelf kunt betekenen) creëren deze vrouwen juist weer het idee dat je niks voorstelt als je geen lichtgevende tanden hebt en minstens cup D naast een bos haar waar een ooievaar graag een nest in zou bouwen. En deze dames gaan dan in de rondte pronken om te laten zien dat zij dat wel al hebben. 

 

Dat zij “het” hebben, zeg maar.  

 

Maar pas maar een beetje op, meisjes. Straks betekent “het” ineens weer heel iets anders, en dan worden jullie gecanceld als lichtekooien en ga je op de brandstapel (de figuurlijke, hoop ik).

 

Een beetje voorzichtigheid kan misschien geen kwaad in de huidige wereld.