Zeven burgerslachtoffers zouden er zijn gevallen
‘Zeven,’ herhaal ik voor mezelf. ‘Betekent dat dat het nog wel meeviel?’
Ik heb bloemen gekocht die ik uit alle macht probeer te schikken. Want vorige week had ik mezelf overtroffen door roze gipskruid door kort afgesneden roze hortensia’s te ‘vlechten’ met een zoeter dan zoet ruikertje tot resultaat, en nu probeer ik iets vergelijkbaars te fabriceren met dieppaarse hortensia’s en fuchsia astertjes. Als ik voor de tweede keer een andere vaas probeer omdat het nog niet wil lukken zoals ik dat wil, bericht EenVandaag over zware aanvallen op de historische binnenstad van Lviv in Oekraïne. Er zouden zeven burgerslachtoffers zijn geteld.
‘Zeven,’ herhaal ik voor mezelf. ‘Betekent dat dat het nog wel meeviel?’
Pas als de verslaggever aankondigt dat hij een zeer indringend beeld tegenkwam dat hij nu laat zien, kijk ik op. Een man met bebloed gezicht komt mijn huiskamer binnen. Hij heeft het geluk de raketaanval te hebben overleefd, zo hoor ik. Hij wel. Want op de achtergrond ziet hij een lichaam het gebouw uitgedragen worden van iemand die het niet overleefde.
‘Het gaat waarschijnlijk om een van de familieleden van deze man,’ vervolgt de verslaggever. En dan komt er een foto in beeld waarop de man in een welhaast onherkenbare, want zoveel florissantere versie van zichzelf staat. Hij staat er lachend en blij op. Net zoals de drie nog jonge kinderen en de vrouw naast hem. Het is een foto van de man met zijn kinderen en zijn vrouw. Althans, dat waren ze tot vandaag. Want geen van hen schijnt de raketaanval te hebben overleefd. Alle vier zijn ze in één klap weggevaagd.
Ik kijk naar de dieppaarse hortensia’s en wens dat ze net als vorige week roze zouden zijn. Net zo onschuldig zachtroze als de drie jonge kinderen die vandaag ruw uit het leven werden gerukt om samen met hun moeder te gaan hemelen.
Zeven burgerslachtoffers vielen er, en of dat meeviel zoals ik me een paar minuten geleden nog afvroeg? Deze man is zijn hele leven vandaag kwijtgeraakt. Zijn vrouw, zijn kinderen, zijn huis met al zijn tastbare herinneringen. Dus of dat veel is? Voor de man met het bebloede gezicht in ieder geval alles, en meer dan hij ooit zal kunnen dragen.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
