Zeno
‘Ik wil niet wachten, ik wil nú skiën.’ Op de dag dat drammen en daadkracht werden uitgedeeld, had Flo de wekker extra vroeg gezet.
Dus ik kan nog zo hard roepen dat papa er over vijf minuutjes is en het echt veel makkelijker is als we haar samen de skilift in begeleiden, maar ze glibbert al richting lift. Eenmaal over het kleine heuveltje doorklieft ze zo, hups, een kluwen in blauwe hesjes gestoken kindertjes. Ik kijk om me heen, zie het neon-oranje ski-jack van mijn geliefde nog niet, dus besluit snel te handelen. Ik jas mijn ski’s uit, smijt ze tegen het oranje net dat dient als eindmarkering van de piste en hol achter mijn meisje aan. Ik klim over het draaihekje, trek na een corrigerende blik van de liftmeneer mijn mondkap over mijn neus en voeg me bij mijn meisje. ‘Dove sono i suoi sci?’ De liftmeneer heeft me nog steeds niet in zijn hart gesloten. Ik druk op ‘play’ van mijn verstandelijke-beperking-riedel als ik op rechts mijn meisje ‘toe maar’ zie knikken naar de andere liftmeneer die het ankerliftje zo tussen haar kleine beentjes schuift.
En daar gaat ze. Het kind waarvan ik me afvroeg of ze überhaupt ooit een skischoen aan zou willen trekken, gaat daar, alsof het niets is, met de lift naar boven. Helemaal alleen. Toch een foto nemen wint het van zo hard mogelijk op mijn skischoenen de heuvel oprennen. Ondertussen zie ik een appje binnenkomen van vriendin K., mijn best georganiseerde vriendin die drie volledig uitgekiende skireizen parallel had pruttelen zodat ze op moment van vertrek kon kiezen welke bestemming covid-wise de beste zou blijken. ‘Heerlijk dolce far niente, May’, lees ik, terwijl ik een plof boven me hoor. Flo valt uit de lift en dolce far niente was nog nooit zo ver weg. Ik probeer mijn loodzware skischoenen te channelen in Nike Air Ups en probeer zo goed en zo kwaad als het kan een sprintje te trekken naar de plek van de plof waar ik het legioen blauwe hesjes vakkundig omheen zie manoeuvreren. Ergens achter me hoor ik de boze ski-meneer nog roepen dat ik een skileraar voor haar moet vinden. Antwoorden dat het me vrij lastig lijkt om iemand te vinden die mijn meisje begrijpt, kost me even te veel energie. Als ik Flo omhoog hijs en haar ski’s ontkoppel, zie ik onderaan de kinderweide de felle oranje jas van mijn geliefde in beeld komen. Hup, naar het hotel waar het zwembad wacht. Dat is ook leuk, zo denk ik op dat moment nog.
Wordt vervolgd
Door: May-Britt Mobach
