Ze noemde me consequent ‘opa’
Maar wat maakte het uit?
Ze noemde me consequent ‘opa’ en ik liet het maar zo omdat ik toch wel wist dat ze mij bedoelde. En dan nog. Wat valt er nou helemaal te verwachten van een dreumes van nog geen twee die zo verschrikkelijk veel tegelijk wil leren? Lopen werd al rennen werd al klimmen en toen springen met twee voetjes tegelijk van de grond – haar nieuwste kunstje waar ze apetrots op is. En dan hebben we het over al die spelletjes die je onder de knie moet krijgen om een beetje bij te blijven en mee te kunnen op de crèche nog niet eens gehad. Dus hoe knap dat de eerste woordjes er ook nog eens en passant uitrollen en dat daarbij in ieder geval wel altijd consequent het verschil tussen ouders en grootouders wordt gemaakt?
Vorig weekend was ze bij ons. Een heel weekend nog wel, waardoor er geen einde kwam aan haar gedreutel en gebrabbel. Op de onderste plank van een tuintafeltje op het terras had ze op een goed moment een verzameling kaarsen ontdekt. Ze had er uitgebreid de tijd voor genomen om ze stuk voor stuk uit te stallen in wat, naar later bleek, haar keukentje moest worden. Toen alles naar tevredenheid stond vroeg ze aan hond Cato, die ze Kootje noemt, of die een eitje lustte: ‘Eitje?’ Omdat Cato wegliep kreeg hond Jip, die ze Pippie noemt, dezelfde vraag: ‘Eitje?’
Ik wachtte geduldig af totdat het mijn beurt was en dat was niet zo moeilijk omdat ik al dik tevreden ben met alleen maar naar haar kijken. Druk murmelend in zichzelf rommelde ze eerst nog even verder om de boel weer goed neer te zetten – en nog eens en nog eens. Toen keek ze naar me. Ik wachtte op het ‘eitje?’ maar dat kwam niet. In plaats daarvan sprak ze een luid en duidelijk ‘omi’. Had ik dit goed gehoord? Ik riep mijn man en wees op hem. ‘Wie is dit?’ vroeg ik mijn kleine wonderkindje. ‘Opa!’ Ze zei het echt want we hadden het allebei gehoord. ‘En ik?’ vroeg ik terwijl ik mezelf op de borst sloeg. ‘Omi!’ Is het normaal dat dit ene kleine woordje mijn hele dag maakte? Wat zeg ik? Mijn hele week!
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
