De sneeuwstelleritus
Is het eigenlijk nog wel leuk, sneeuw?
Ineens was het daar. Een witte wereld. Ik maakte verheugd een dansje door de kamer want de kerstboom stond net en dit was net het accent dat we nodig hebben. Maar er ontstond paniek. Want sneeuw en vorst maakt gladheid. Het is niet zo dat we voor het eerst met sneeuw te maken hebben in ons landje, maar net zoals we een stevige regenbui ook nog steeds niet aan kunnen, blokkeren we ook bij standje sneeuw.
Vroeger hadden we ook files, maar nu hebben we een andere tactiek. We schieten meteen op standje ‘stel dat’. Ik ook hoor want ik greep een dagje thuis werken met beide handen aan. Stond sowieso hoog op mijn wensenlijst want op een gemiddelde dag scheelt me dat ook anderhalf uur reistijd die ik nuttig kan besteden aan het afvinken van mijn to do lijst. Maar toen ik kinderen hoorde klagen waarom ze naar school moesten, werd het me te bont.
Ik dacht meteen aan de yogales die ik maanden geleden volgde waarbij het toestel van de juf afging. Er flitste nog door mijn hoofd dat ik het opmerkelijk vond dat er een telefoon afging en werd opgenomen. Maar ok. Het was haar dochter. Dan neem je op. Want paniek. Dat was er ook. Ze had zich verslapen en nu haar proefwerk gemist. Ik was zo benieuwd naar het antwoord van haar moeder want wat zou ik zelf hebben gedaan in zo’n situatie? “Ik bel wel dat je ziek bent.” Dat zei ze echt. Mijn vader had me met een schop onder m’n kont op m’n fiets geduwd. En wegwezen jij had hij geroepen. En dan was het nooit meer gebeurd.
Dat gevoel had ik nu ook met de sneeuw. We moeten sneeuwpoppen bouwen, sneeuwballen gooien, pas naar binnen komen als je lippen blauw zijn van de kou maar dat had je niet door omdat het zo leuk was allemaal. Niet klagen omdat je wel naar school moet en een beetje de hele middag op de loungebank liggen netflixen.
Ik moest dan ook ernstig glimlachen om deze Oostenrijkse mop. Twee sneeuwvlokken komen elkaar tegen. Zegt de ene sneeuwvlok tegen de ander; waar ga jij naartoe vandaag? Ik ga naar Tirol, kan ik lekker lang blijven liggen, en jij? Ik ga naar Nederland, even de boel opschudden daar.
Door Pleuntje van der Horst
