Franska.nl

Wij willen graag uw mening horen

 

Mag ik je iets vragen? Wat vind jij van enquêtes? 

 

Heb jij weleens gemerkt dat er iets verbeterde na zo’n vragenlijst? Ik niet! Ik heb dan ook sterk het vermoeden dat enquêtes in eerste instantie zijn uitgevonden om ons gerust te stellen. Om de indruk te wekken dat we invloed hebben en dat er naar ons geluisterd wordt. Dat we belangrijk zijn als consument. Maar of er nog iemand naar kijkt, na het invullen? Ik twijfel! 

 

En hoe eerlijk ben je, als je die vragen beantwoordt? Met welk doel vul ik zelf al die ja’tjes, nee’tjes, en geen meninkjes in? Ik word namelijk overspoeld met vragen van studenten die een onderzoek moeten doen voor hun scriptie. Eigen schuld als je scripties nakijkt. Maar soms vind ik ze zó slecht dat ik niet eens weet waar ik met mijn “goede antwoord” heen moet. 

 

En ook ouders en ooms en tantes weten er op Facebook wel raad mee! 

 

‘Wie wilt deze vragenlijst invullen voor me nichtje die aan het afstuderen is?’ vroeg laatst iemand op mijn tijdlijn. En ik hoopte toen maar dat dat nichtje geen Nederlands studeerde. 

 

Maar ook van winkels krijg je vaak enquêtes. Soms heb je de vragen al eerder binnen dan de producten zelf. Hoe vond u de behandeling in onze winkel? Hebben wij u op de juiste manier geïnformeerd? Maar dat weet ik dan toch nog niet? Als ik het gekochte nog niet eens thuisbezorgd heb gekregen, hoe weet ik dan of het (achteraf gezien) het juiste is geweest dat me daar is aangesmeerd?  

 

En soms krijg je dus ook meerdere enquêtes over hetzelfde product! 

 

Zo kreeg ik laatst weer twee vragenlijsten na een heel slechte theatervoorstelling. Althans, ík vond er niks aan. Maar dat kan natuurlijk een kwestie van smaak zijn. 

 

Toch leek het of de mensen die bij me in de zaal hadden gezeten er hetzelfde over dachten. En dat lieten ze ook luid en duidelijk merken na afloop. 

 

Als er toen dus iemand de moeite had genomen om iets te gaan drinken in het theatercafé, dan was die hele enquête niet meer nodig geweest. Stuur iemand van de crew langs de bar, toiletten en garderobe, en je weet precies of je voorstelling heeft gewerkt! 

 

Maar nee hoor. En ik kreeg later ook nog een enquête van het theater zélf.

 

‘Ik ga ze niet invullen,’ riep ik eerst, ‘ik voel geen enkele behoefte om de mensen die hard gewerkt hebben te gaan zitten afkraken. Het kon mij niet boeien. Maar dat kan toch ook aan mij liggen?’

 

Maar mijn man was het daar niet mee eens. Die vond dat als ze erom vroegen ik juist wél moest melden dat het me tegenviel. Want daarmee kon ik ze verder helpen. 

 

Alleen toen ik dus tóch even ging kijken, kon ik er nog steeds niks mee. Ik kon niet invullen dat het me veel te somber had geleken door het belabberde licht. Dat het zó verschrikkelijk doorzichtig was geweest dat ik me geen moment iets heb hoeven afvragen, en dat het er allemaal zó dik bovenop lag dat ik me ook niet verwonderde, amuseerde, of vermaakte.  

 

Ik kon eigenlijk alleen maar aangeven dat ik het leuk had gevonden. Ja, zo kan ik het ook! 

 

En toen ik later dus ook nog een vragenlijst binnenkreeg van het theater zelf, heb ik het dus maar zo gelaten. Ik had voor hen al eens eerder ingevuld dat ik het jammer vond dat we na de voorstelling altijd meteen het theater uitgekeken werden. Ik bedoel: wat is er nou leuker dan nog even napraten met een borrel, en misschien ook wel andere bezoekers (of artiesten)? 

 

Maar daar hebben ze toen niks mee gedaan. Ik had mijn glas nog maar half leeg toen het (opnieuw) weer werd weggehaald, omdat de studenten die achter de bar stonden zelf ook nog graag wilden stappen. En dat is niet míjn voorstelling van een avondje uit. Score nul dus! 

 

Maar misschien dat dát dus gaat veranderen als de theaters