Wij willen de videotheek terug
Laatst was ik een beetje in een nostalgische bui. Ja, soms komen die gewoon op. Zo’n vroeger-was-alles-beter-bui. Eén keer in de zoveel tijd heb ik die en dan kan ik mezelf er ook helemaal in verdrinken.
Herken je dat? Op dat soort momenten ben ik vooral m’n telefoon helemaal zat. Dan wil ik geen WhatsApp, geen sociale media, maar het liefst gewoon een boek pakken. Of een film kijken. Maar een film kijken, ook dat triggert dus soms m’n nostalgische buien. Terug naar de tijden dat een film kijken echt een uitje was, een gebeurtenis. En nee, dan bedoel ik dus niet naar de bioscoop.
Ik bedoel naar de videotheek. Vroeger, toen het nog niet zo vanzelfsprekend was dat ik elke weekendavond de hort op ging (want nog geen zestien, dus nog geen alcohol), kwam het nog weleens voor dat ik me thuis verveelde. En omdat ik een puber was, kon ik daarover klagen als de beste. Tegen m’n ouders. Die dat klagen binnen vijf seconden natuurlijk he-le-maal zat waren. En soms, als zij in een goede bui waren en ik lief deed, mocht ik dan naar de videotheek om een film uit te zoeken.
Dat was destijds nog bij Videoland in Amstelveen, waar een vriend van mijn broer werkte. Heel spannend vond ik het om erachter te komen of hij de desbetreffende avond wel of niet zou werken. Niet omdat ik stiekem een oogje op hem had — God nee, ik vond jongens tot een late leeftijd allemaal nog stom — maar omdat we dan vaak een tweede videoband gratis mochten lenen. Geluk zat hem toen nog in kleine dingen, zoals een gratis videoband van de videotheek dus.
Maar oh, de hel die het terugspoelen was als je ‘m weer moest terugbrengen. Of nog erger: een videoband moeten terugspoelen omdat degene vóór jou dat niet had gedaan. Verschrikkelijk was dat.
En nu kiezen we zo, hoppa, een film uit op Netflix. Klikken we ‘m aan en afspelen maar. Tuurlijk, voor dat gemak valt ook wat te zeggen. Maar soms mis ik gewoon die tijden van vroeger. En laat me niet beginnen over de bibliotheek… Ik heb m’n bibliotheekpasje van vroeger nog steeds. Gelamineerd en wel. Ik kan het niet over m’n hart verkrijgen om ‘t weg te gooien. Vroeger wilde ik ook altijd bibliothecaresse worden. Heerlijk, tussen al die boeken. Toch heel wat sfeervoller dan tussen alle e-books…
Door: Wieke Veenboer
Wieke Veenboer woont in Amsterdam. Ze is een graag geziene gast in de Amsterdamse horeca en probeert af en toe zelf een keukenprinses te zijn. Ze houdt van reizen, verslindt boeken maar speelt ook Netflix uit.
