Wiekes zoon schrijft een boek
Wat zou hij of zij later gaan doen? Dat vroeg ik me vaak af toen onze kinderen nog klein waren.
De dolle gedachte dat onze oudste zoon Daan ooit een boek zou schrijven kwam nooit bij ons op. Een boek lezen was een marteling voor hem.
Als peutertje had hij geen geduld als ik voorlas, hij smeet het boek in een hoek en zei: ‘Niet!’ Dat bleef een tijd zo. Naarmate de tijd verstreek, zagen we hoe goed Daan gedijde in de tuin en in het bos vlak achter ons huis. Hij verzamelde van alles: wandelende takken, grappig gevormde stukjes hout, etc. In de buurt was een idyllisch weiland, omzoomd door hoge bomen, waar pony’s graasden. Daar ging hij vaak heen, met consumpties voor de dieren. Op een dag kwam er een dichteres op school, die de kinderen aanzette tot het maken van een gedicht. Daan vond dat zonde van zijn tijd, maar kwam toch met dit gedichtje thuis: ‘Lief Shetlandertje/blij in de wei/jij hinnikt voor mij…/handen likken, aaien, knuffelen/ik moet naar school en jij bent lekker vrij’. Die drang om buiten te zijn, vrij te zijn, zat toen al diep. Ik herkende die drang.
De foto van Daan in de klimboom vlakbij ons huis is tekenend voor hem. Toen de gemeenteraad besloot die boom om te hakken, protesteerden de kinderen uit de buurt, onder aanvoering van onze dochter, met een vlammende brief naar de burgemeester. Hun boom… dat kon toch niet? Prins Claus had nota bene gezegd dat je vooral bomen moest planten en wat deed de gemeente? Ze haalden er de krant mee, maar de boom moest weg. Woedend waren ze.
En nu werkt Daan bij IVN (Instituut voor Natuureducatie) en zet zich in om Nederland te vergroenen. Hij ontmoette kinderen die nog nooit buiten hun eigen wijk waren geweest. Breng het groen naar de buurt, dacht hij en nodigde de Indiase ingenieur Shubhendu uit, die inheemse minibossen midden in de stad plantte. Bosjes, niet groter dan een tennisbaan. Maar plant die tennisbaan vol met bomen die van nature voorkomen op die plek, dan bloeit de natuur weer op.
In het boek ‘Tiny Forest, klein bos, groot avontuur’, beschrijft Daan samen met collega Maarten Bruns op een toegankelijke, en vooral persoonlijke manier hoe de Tiny Forests Nederland binnenkwamen. Eerst aarzelend en toen met volle kracht vooruit. Een bijdrage van de Postcodeloterij maakte dit op grote schaal mogelijk. Ik mocht het verhaal vast lezen en ik kwam dingen over mijn zoon te weten die ik nooit had opgemerkt. Ik ben zo trots op hem, maar bovenal dankbaar. Wat is er mooier dan te zien hoe je kind zijn werk met hart en ziel doet en zelfs een boek schrijft? Prachtig om te zien hoe Daans zoontje Mees (4) wild enthousiast wordt als hij pissebedden, kikkertjes en plantjes ontdekt. De natuur omarmen begint bij kinderen en daarom is het zo leuk dat basisscholen volop betrokken worden bij de aanleg en het gebruik van de Tiny Forests, die een aanwinst zijn in verstedelijkte buurten. De auteurs stellen 5 boeken beschikbaar. Winnen? Zie deze link.
Door: Wieke Biesheuvel
Wieke Biesheuvel werkte en woonde zes jaar in Zambia, is nu voorgoed terug en probeert het Nederlandse leven weer onder de knie te krijgen. Waarbij ze beurtelings verbaasd, boos, dolgelukkig, verward of blij is.
