Wiekes verslaving
Wieke verklapt ook nog even een ‘geheim’ van Franska. Weten we dat ook weer.
Joechei! Ik vind op Bol.com nieuwe titels van Danielle Steel. Als je geen zin hebt in literatuur waarover je moet nadenken (volgens deskundigen is literatuur iets dat een andere – en vooral zinvolle – wending aan je leven geeft, anders mag het geen literatuur heten), is een fijne Danielle Steel toptijdverdrijf. Ik bestel ze meteen. De volgende dag komen ze al. Maar ik bewaar ze voor de reis terug naar Zambia. De vlucht naar Dubai duurt zeven uur, de daarop volgende vlucht naar Lusaka ook en tussendoor is het hangen geblazen. Dan is een onvervalste Danielle Steel een zegen.
Toen Franska nog hoofdredacteur bij Libelle was, stopte ze vaak Danielle Steel-boeken in de envelop met Libelles, die na zes weken in Zambia aankwam. Wat heeft ze me daarmee een lol gedaan. Ook zij is fan. Wisten jullie zeker niet?
Dan zette ik een tuinstoel in de schaduw, uit het zicht van eventuele stoorzenders. Ik pakte er een prettige consumptie bij, nog een tuinstoel om de benen op te parkeren, kan water met ijsklonten, hek op slot en mijn middag kon niet meer stuk.
Alles komt aan bod
Natuurlijk kun je je neus ophalen voor dit soort boeken, maar er zijn weinig schrijvers die je vanaf bladzijde één hun verhaal in trekken. En zeker, ze valt vaak in herhalingen, maar dat dondert niets, wat mij betreft. Romantiek, spanning, luxe of armoede, het komt allemaal aan bod. De vrouwelijke hoofdpersonen zijn zonder uitzondering beeldschoon en hebben dat niet in de gaten, zo eenvoudig zijn ze gebleven. Ze hoeven maar een zak aan te trekken en ze zien er leuk uit.
Hoef ik niet te proberen, zo’n zak. Jullie dan? Daar zou over gepraat worden in mijn Nederlandse woonplaats. ‘Heb je haar van nummer twee gezien in die juten zak? Begrijp jij dat haar man daar niets van zegt?’
Goed. Ik heb tenminste vervelingbestendig leesvoer voor in het vliegtuig. Ik stop de boeken vast in mijn rolkoffer. Even alleen de achterflap lezen. Het is een geschiedenis die in de Tweede Wereldoorlog speelt. Daar ben ik dol op. Hoe zou het beginnen? Meer dan een bladzijde lees ik niet. Da’s zonde.
Twee dagen later. Dit gebeurt me dus ook met zakjes roomborstplaat en macadamianootjes. Ik kan er niet afblijven. Ga door tot alles op is. Heb ik verdikkeme beide Steels uit!
Wieke Biesheuvel is columnist bij Libelle, schrijft boeken, woont in Zambia en helpt de plaatselijke bevolking met medewerking van haar vriendinnen hier aan waterputten.
