Wieke ziet ineens het licht
Het is klaar! Het fotoboek dat Man heeft gemaakt voor onze kinderen.
Vier exemplaren, ook eentje voor onszelf. De lotgevallen van de Bleiheuveltjes (samentrekking van Bleichrodt en Biesheuvel).
Maar wat was het een bevalling. Toen hij bijna klaar was, ging er iets ernstig mis met zijn laptop. Hij kon het hele fotoboek niet meer terugvinden. Weg. Heel erg weg. Ik vertelde al dat we stad en land afreden naar een persoon die hem kon helpen. Niemand, om een lang verhaal kort te houden. Ik voelde me schuldig, omdat ik had beloofd teksten in te leveren bij hem en dat had ik nog niet gedaan. Als ik die meteen had geschreven, zat hij niet met dit levensgrote probleem. Maanden werk naar de bliksem. En dan toch bij mij blijven hè? Ultiem blijk van trouw.
Hij kocht een nieuwe laptop, omdat de oude niet meer in orde te krijgen was en begon dapper opnieuw. Nu het er ligt heb ik last van uitgestelde wroeging. Had ik maar eerder… etc. Maar wat is het leuk geworden. Dit is nog maar deel 1. Van 1948 tot 1980, het jaar dat onze dochter werd geboren. Met een stamboom van de gezinnen waar Man en ik uit voortkomen. Veel oude foto’s. Ook de romantische geschiedenis, die aan ons huwelijk voorafging, staat erin. Geschreven vanuit zijn beleving én vanuit de mijne, wat komisch is en tegelijk verhelderend. Echt een aanrader, om allebei eens op te schrijven hoe het aan raakte met de persoon die nu je één en je al is.
Bij ons was het een Leni Sarisverhaal met de bekende ingrediënten: hij vindt haar leuk, zij heeft niks in de gaten. Gaat zelfs met iemand anders. Even. En als dat uitgaat ziet zij ineens het licht, maar helaas pindakaas: te laat! De persoon die haar één en al had willen worden, houdt het voor gezien. Ze bekijkt het maar, met dat gesjans. Een Breuk. Met een Grote Hoofdletter. En dan komt het er toch van, omdat HIJ dan ineens het licht ziet, vijf dagen voor zij voorgoed naar een ontwikkelingsland gaat vertrekken. Gaat hij mee? Nee. Maar hij denkt vol vertrouwen: ze komt heus wel terug, even doorzetten! Gelukkig gebeurt dat, zij vliegt terug na een aantal maanden. Alles komt goed. Denk er jubelend vioolspel en tranen van geluk bij. Zien jullie het voor je? Ik zou zo een Leni Sarisboek kunnen schrijven over deze geschiedenis. Niet gedaan. Het staat nu in ons fotoboek. Is toch leuk voor kinderen en kleinkinderen en straks achterkleinkinderen, om te lezen waar hun wortels liggen en hoe het allemaal zo gekomen is?
En nu is Man bezig aan deel 2. Er komt ook nog een deel 3. Hij wordt gek van de duizenden vakantiefoto’s, verdeeld over dozen en hier en daar een album. Genoeg voor twintig delen. Confronterend dat we van ons eerste kind veel meer foto’s hebben dan van de volgende twee. Wel constateren we dat we veel op vakantie zijn geweest met ze. Ze kunnen niet zeggen dat hun ouders nooit iets met ze deden. Op naar de volgende dozen en albums, voor deel twee, en als het tegenzit nog acht. Nieuwe lotgevallen van de Bleiheuveltjes.
Door: Wieke Biesheuvel
Wieke Biesheuvel werkte en woonde zes jaar in Zambia, is nu voorgoed terug en probeert het Nederlandse leven weer onder de knie te krijgen. Waarbij ze beurtelings verbaasd, boos, dolgelukkig, verward of blij is.
