Wieke wil wijn
Het kissebissen over een kurkentrekker is dodelijk.
Voor de romantiek wel te verstaan.
Wie denkt dat ik me alleen bezighoud met Dingen Die Er Toe Doen, heeft het mis. Hoe erg is het helemaal als je met een fles wijn aan een rivier zit waar olifanten in pootjebaden, zodat je naar een ansichtkaart zit te kijken… Sterker nog, je bent zelf onderdeel van die ansichtkaart, maarrr… je hebt geen kurkentrekker. Dodelijk voor de romantiek.
Het probleem is niet eens die afwezige kurkentrekker, maar het gedoe wat op deze, op zich niet heel dramatische, ontdekking volgt. ‘Met een schroevendraaier heb ik ‘m er zo uit’, bedenkt man. Hij vraagt waarom het gereedschapsdoosje niet meer in de kofferbak staat. Dat heb ik aan iemand uitgeleend en het is niet teruggebracht. Waarom ik daar niet achteraan heb gezeten? Al wist ik dat, die fles krijgen we er niet mee open. ‘Heb je dan een vork?’ Nee, ik heb geen vork. Schaar? Hallo, ik ben de operatiezuster niet! Nou, de stemming zit er goed in. Man veert op. ‘Het bandenplaksetje, daar zit een priem bij!’ O help. Ik herinner me ineens wat er met dat setje is gebeurd. Toen ik onlangs een rolstoel bij iemand had gebracht, viel dat setje uit de auto. Nooit meer aan gedacht om dat op te rapen. Iemand is daar inmiddels vast heel blij mee.
Dan volgt er een preek. Waarom ik altijd alles vergeet. Waarom ik geen lijstjes bijhoud met wat ik uitleen. De waaroms vliegen om mijn oren. Ondertussen gaat de zon onder, de olifanten taaien af en gaan iets anders doen. Wij hebben dit goddelijke ogenblik verpest met kissebissen over een kurkentrekker. Ik moet er diep van zuchten. Man ook. ‘Je krijgt rimpels van het chagrijnig kijken’, waag ik nog. Geen goed gekozen ogenblik voor zo’n opmerking. ‘Weet je wat we hiervan moeten leren?, vervolg ik. ‘Dat we voortaan nooit meer flessen met een kurk erin kopen, maar met schroefdoppen.’ Hij zwijgt, maar zegt dan: ‘Wáárom jij dingen nooit teruglegt waar ze horen, is mij een raadsel.’ Mij ook. Of nee, het is me helemaal geen raadsel. Ik denk er gewoon niet aan. Dan springt het dashboardkastje open, omdat we over een flinke hobbel rijden. En wat zie ik daar in al zijn heerlijkheid? EEN ZAKMES MET KURKENTREKKERTJE.
Jaren geleden heb ik een sinterklaasgedicht voor man gemaakt, waarin elke regel met WAAROM begon. Op 5 december geef ik hem dat gewoon wéér.
Wieke Biesheuvel is columnist bij Libelle, schrijft boeken, woont in Zambia en helpt de plaatselijke bevolking met medewerking van haar vriendinnen hier aan waterputten.
