Wieke luistert een gesprek af
Baf! Daar stort onze schutting ter aarde. Hartstikke plat.
Als het hier hard waait, valt zelfs iemand met mijn gewicht om. Dus die schutting op half vermolmde houten boomstammen houdt het al helemaal niet. Wel wind, geen regen en daar zitten we met z’n allen wanhopig op te wachten. De ene dag is het klef en heet, vandaag winderig en fris. Dat zet iedereen op een verkeerde been: há! Daar zal je de regen hebben. Een half uur later kleurt de hemel oranje en de zon gaat adembenemend mooi onder. Geen druppel regen.
Het voordeel van de platte schutting is, dat ik het volle zicht heb op de zonsondergang. Op de trap voor ons huis pak ik mijn zen-moment. Koeienjongetjes drijven de kuddes naar huis en hé, daar komt een mevrouw aangewandeld in haar eentje.
Bij een bosje stopt ze. Even later komt er een meneer met een fiets uit dat bosje. Ze voeren zo te zien een lastig gesprek. Zij gebaart heftig met haar armen. Ruzie? Met haar minnaar? Hij hangt over zijn stuur, hoofd gebogen. Misschien maakt ze het uit, en zegt: ‘je kiest voor mij of voor je vrouw’. Of hij maakt het uit, omdat zijn vrouw het weet en hij mag gaan wieberen als hij met deze affaire doorgaat. Het lullige is, dat ik er nooit achter zal komen. Ik moet het verhaal zelf afmaken.
En dat gaat als volgt (en dit is wél echt gebeurd) Zij: ‘Ik heb me op hiv laten testen en dat komt door jou. Ik doe het namelijk met niemand anders. Je moet het je vrouw vertellen en alle vrouwen met wie je het doet!’
Zij is niet getrouwd, dus het probleem ‘hoe vertel ik het mijn man’ heeft zij niet, maar hij is de pineut. Hij moet met de billen bloot. Of nee, géén blote billen. Hij moet voorlopig alle verleidelijke onderdelen die met seks te maken hebben, veilig opbergen in zijn broek. Hiv en aids zijn hier niet zozeer taboe, maar eerlijk vertellen dat jij hapjes buiten de deur hebt gegeten zonder anticonceptie wél. Kop in het zand en het erop aan laten komen. Geldt ook voor de vrouwen. Die eten net zo goed hapjes buiten de deur. Zoals overal ter wereld. Linke soep.
Vandaag hebben mijn huismannen de schutting weer overeind gezet. Saai. Misschien valt hij nog wel een keer om en dan laat ik het zo, want zo’n zonsondergang doet wonderlijke dingen met mijn gedachten. Daar hou ik erg van.
Wieke Biesheuvel is columnist bij Libelle, schrijft boeken, woont in Zambia en helpt de plaatselijke bevolking met medewerking van haar vriendinnen hier aan waterputten.
