Vlinders, of ze nu in je buik fladderen of buiten, ze zijn altijd goed voor een ‘kijk-nou-toch-es!’ ogenblik. Rupsen worden al snel een beetje eng gevonden, maar zodra ze hun onopvallende uiterlijk voor iets dramatisch verruilen, vinden we het prachtig. Wel eens meegemaakt dat iemand zei: “Hè bah, vlinders!”?
Ze laten zich moeilijk vangen, Prikkebeen had er een dagtaak aan. Maf dat we dieren en insecten die we mooi vinden uit hun natuurlijke omgeving halen, tentoonstellen of vermoorden omdat ze geld opleveren. Er moet iets zijn misgegaan toen wij rechtop gingen lopen en intelligenter werden. Geen onverdeelde zegen, die intelligentie waarmee je zowel de goede als de verkeerde kant op kunt denken. Bekentenis: toen ik in 1997 voor het eerst in Indonesië was, kocht ik bontgekleurde, opgezette vlinders van een in lompen gehuld, broodmager jochie. Ze waren toch al dood, zo dacht ik toen, dan had dat kind tenminste wat te eten. Ik heb ze weggegeven aan een verzamelaar in Nederland, maar ik hielp toen wel mee om die vlinderhandel in stand te houden.
Even terug naar Zambia: er fladderden schitterende exemplaren rond in onze tropische tuin. Moeilijk om ze in mijn camera te vangen. Vooral het zwart-witte exemplaar vond ik intrigerend. Klapte hij zijn vleugels op, dan zag je een heel ander patroon aan zijn onderkant. Hoe bedenk je het. Hij was zo groot als een halve mensenhand.
Er wonen prachtige mensen in Zambia, met een ebbenhoutkleurige huid. Dagelijks ervoer ik hoe zij mij met alles wat en wie ik ben omarmden. Ze riepen vaak ‘Mzungu’ tegen me: witte. Niemand bedoelde daar iets kwaads of negatiefs mee. Men constateerde een feit: het mens was wit, en dus viel ik op. Met mijn buurvrouw had ik het over de zelfbruinende lotions in Nederland.
Wereldwijd kopen vrouwen met een donkere huid poeder waarmee hun gezichtshuid blanker wordt. “Mensen willen altijd op elkaar lijken,” vond de buurvrouw. Ik vertelde haar over de zwart-witte vlinder, die wat van ons allebei had. Ebony and Ivory, play together in perfect harmony… Dat liedje ging over pianotoetsen en als ik deze zwart-witte schoonheid weer op de foto zie, moet ik daaraan denken. Die heeft het perfect begrepen.
Door: Wieke Biesheuvel
Wieke Biesheuvel werkte en woonde zes jaar in Zambia, is nu voorgoed terug en probeert het Nederlandse leven weer onder de knie te krijgen. Waarbij ze beurtelings verbaasd, boos, dolgelukkig, verward of blij is.
Leestip
Heb jij de kerstboom al staan?
Heb jij de kerstboom al staan?
Nee joh, dat kan toch pas na Sinterklaas? 50%, 6 votes
6 votes50%
6 votes
Mij niet gezien, ik houd niet van kerst. 50%, 6 votes