Franska.nl

Ik had een niet gering probleem met de Belastingdienst. Nu snap ik toch al geen hout van alles wat met belastingen te maken heeft, daar heb ik Man voor. Ik doe weer andere dingen, zoals ingekuild gras naar de werf brengen (zie stukje van afgelopen dinsdag). In maart jl. haalde ik een nummertje bij de Kamer van Koophandel. Dat moest van een opdrachtgever, anders zou ik geen geld krijgen. Dat is dus echt de enige reden dat ik me bij die KvK vervoegde. Daar deden ze alsof het heel leuk was, zo’n nummertje krijgen. Ik kreeg een college van een aardige mevrouw (die vermoedelijk ook Monique heette) over hoe dingen werken bij de KvK. Na drie ingewikkelde zinnen was ze me al kwijt. Ik dacht alleen: doe mij nou maar even snel zo’n nummer, dan kan ik weg. Een kwartier later verliet ik het pand met een dikke map onder mijn arm. En iedereen daar feliciteerde me: ‘Dag mevrouw! Succes hè? Maak wat moois van uw zaak!’ MIJN ZAAK?? 

Enfin, wat ik had moeten doen, realiseerde ik me pas een half jaar later, toen de Belastingdienst me een dijk van een aanslag stuurde. Van het bedrag viel ik bijna flauw. Meer dan ik dat hele jaar bij die opdrachtgever had verdiend. Hoe kon dit nou in vredesnaam? Toen herinnerde ik me, dat die aardige Monique bij de KvK me had verteld dat ik de Belastingdienst een brief had moeten schrijven, dat ik niet btw-plichtig was en zo. Helemaal vergeten. Tsja, en dan krijg je zo’n aanslag. Ik schrok me een verschrikkelijke ziekte. Paniek. Wat nu? Zie maar eens iemand te pakken te krijgen bij de Belastingdienst die echt leeft. Ik schreef eind september een brief, om bezwaar aan te tekenen. Daar kreeg ik vorige week antwoord op, van iemand die niet Monique heette maar Linda. Zij vertelde, op strenge toon, dat ik alsnog aangifte moest doen, (van wat en waarom? hellup!) anders zou de boete nog hoger worden. Aan die hele Linda had ik dus honderd keer niks. Op de website verdronk ik in de formulieren waarvan ik nada niks begreep. En toen, als een wonder, zat er ineens een mailtje in mijn box van Monique. Met excuses dat ze nu pas mijn brief van 30 september onder ogen had gekregen. En dat ik die aangifte alsnog inderdaad moest doen, maar dat ze me graag zou helpen. En dankzij Monique is het nu allemaal goedgekomen. Ik mocht haar gewoon e-mailen met mijn stomme vragen en iedere keer legde ze geduldig uit wat ik moest doen. Weg aanslag van vele duizenden euro’s. 

Wat een opluchting. Ik schreef Monique dat ik zo blij met haar was. ‘Dat is het leukste van mijn werk,’ mailde ze terug, ‘mensen helpen om het in orde te krijgen.’  Dat is toch geweldig? Allemaal omdat ze Monique heet, ik weet het zeker. Mochten er onder jullie nog mensen zijn die een dochter gaan krijgen: noem haar vooral Monique, want dan wordt het een heel leuk en behulpzaam mens, iemand waar de nitwits in dit land (waartoe ik zeker behoor) veel aan gaan hebben. En bij de Belastingdienst moeten ze gewoon nooit meer iemand aannemen die niet Monique heet.