Franska.nl

Sjors groeit op tot een regelrechte spetter en hij is van het onderzoekende soort. Hij bijt geen personen, wel dingen, en hij is gek op kunstjes. Zo deelde dochter een filmpje, waarin Sjors over hindernissen in de bak van de manege springt – in die manege rijdt onze oudste kleindochter paard. 

De hele familie bemoeide zich ermee. Ik vroeg me af of Sjors dacht dat hij een paard was. Onze schoondochter, die psycholoog is, vermoedde een identiteitscrisis. De ene zoon beaamde dat Sjors in werkelijkheid inderdaad een paard was, dat hij dat altijd al had gedacht maar dat hij niemand ongerust wilde maken en de andere zoon vond dat ik ook maar eens over hindernissen moest leren springen, dat zou namelijk heel goed voor me zijn. Mooi niet. Stel dat ik een heup breek. Of twee heupen. En straks denk ik ook nog dat ik een paard ben. Als er gereïncarneerd moet worden, dan wil ik graag terugkomen als een grote sterke vogel die niet opziet tegen een paar duizend kilometer vliegen. Heerlijk. Hier en daar een vette zalm of forel scoren en gewoon over alles wat hinderlijk is heenvliegen. En natuurlijk poep laten vallen op hoofden van personen uit mijn vorige leven. Hadden ze me maar niet dwars moeten zitten. 

Nu even terug naar Sjors. Hij is gek op eten, dat hebben hij en ik gemeen. Hij eet alles. Ook lego. En de houten slagtand van ons olifantenbeeld. Hij wist nog van een vorig bezoek dat de emmer met vogelvoer in de bijkeuken staat. Wat hij dan weer niet had onthouden, was dat hij daar diezelfde avond fors van naar de honden-wc moest en dat hij al dat vogelvoer ook nog had uitgekotst op een nieuw kleed. Het weerhield hem er niet van om op zoek te gaan naar die emmer. Die stond achter de schoenpoetsdoos en waarachtig, hij vond hem ook nog.

Hij zou er net aan beginnen toen hij werd ontdekt. Maar hoe die hond je dan áánkijkt… En daarom schrijf ik dit stukje, want altijd als Sjors weg is, willen wij óók een hond. Alleen geen pup, want die moet je opvoeden en wij zijn, vinden wij, helemaal klaar met opvoeden. Met de gedachte spelen is al fijn: ‘leuk, een hond!’ Toch voorlopig niet, er zit te veel aan vast. We houden het op Sjors z’n bezoekjes. En dat vogelvoer eet ik zelf wel op. O nee, ik ben geen vogel. In mijn volgende leven pas. Ik kan niet kiezen: een fish eagle, een kraanvogel, een ooievaar of een bateleur. Zie de foto’s! Wat moet het worden?