Wie is de echte oma van Yara?
Annemiek is dolgelukkig als haar eerste kleinkind is geboren. Maar dan gebeurt er iets waar ze geen rekening mee had gehouden…
Ik hoor de brievenbus klepperen. Op de mat ligt een roze enveloppe. Ik weet al wat erin zit, het geboortekaartje van mijn eerste kleinkind. Vorige week is mijn dochter bevallen van een prachtig meisje.
Yara kwam onverwacht drie weken te vroeg in het ziekenhuis ter wereld. Ik was dan ook stomverbaasd toen mijn schoonzoon ’s avonds laat belde om te vertellen dat de bevalling al begonnen was. Ik deed die nacht geen oog dicht en keek steeds op mijn telefoon om te zien of er al nieuws was. Om 6 uur kreeg ik eindelijk een appje dat Yara geboren was en dat ik tegen de middag mocht komen kijken.
In de tussentijd pakte ik de laatste cadeautjes in voor de kraammand waar ik al weken mee bezig was. Een zacht knuffelkonijntje, een zilveren rammelaar en een lekker geurende doucheschuim voor de jonge moeder. Terwijl ik het pakpapier oprolde, moest ik denken aan mijn eigen kraamtijd toen ik van mijn dochter bevallen was. Haar vader en ik waren zo trots en blij, maar onze relatie hield helaas geen stand.
Haar vader vertrok een paar jaar geleden zomaar uit het niets toen ik erachter kwam dat hij een affaire met een collega had en een hele nare vechtscheiding volgde. Ik voelde me zo verschrikkelijk vernederd en zelfs na al die tijd vind ik het nog steeds moeilijk om mijn ex te zien die inmiddels met haar getrouwd is. Als het even kan, probeer ik een ontmoeting dan ook uit de weg te gaan.
Zo weet ik altijd van tevoren hoe laat hij op de verjaardag van onze dochter komt, zodat ik daar rekening mee kan houden en hem niet tegen hoef te komen. Ik weet dat mijn dochter daar moeite mee heeft, maar ik kan gewoon niet anders. Na al die strijd wil ik hem gewoon niet meer zien, omdat de pijn nog te vers is. Hij is gewoon doorgegaan in ons oude woning met haar, terwijl mijn hele leven op zijn kop stond. Ik was alles kwijt: mijn huis, mijn toekomst en mijn zelfvertrouwen en nog gunde hij me niks.
Eindelijk was het tijd om naar het ziekenhuis te gaan en toen ik mijn dochter voor het eerst met Yara aan de borst zag stroomden de tranen over mijn wangen. Wat een prachtig meisje en wat was ik trots op mijn dochter en mijn schoonzoon. Maar waar ik geen rekening mee had gehouden was dat zij ook mijn ex en zijn vrouw hadden gevraagd om te komen. Dus toen ik hen even later de kamer in zag lopen, kon ik geen kant meer op. Tot mijn afgrijzen hoorde ik haar zeggen; ‘Hier zijn opa en oma’.
Ik voelde een enorme woede in mijn opkomen. Wat bespottelijk, opa en oma. Hoe komt ze erbij, die vrouw heeft helemaal niks met Yara te maken. Ik kon het dan ook niet laten om er iets van te zeggen. Terwijl ik op mijn ex wees, zei ik witheet en net wat harder dan mijn bedoeling was: ‘Hij is wel de opa, maar ze heeft maar één oma en dat ben ik.’
Het werd doodstil in de kamer en ik zag mijn dochter zenuwachtig aan de lakens trekken. Zwijgend ben ik opgestaan en weggelopen. Huilend zat ik even later in de auto terug naar huis. Ik schaamde me verschrikkelijk. Toen ik thuiskwam heb ik meteen mijn dochter gebeld om mijn excuses aan te bieden. Dat ik me zelfs op deze bijzondere geboortedag van mijn kleindochter niet kon inhouden, vond ik zo erg. Maar dat Yara straks oma zegt tegen de nieuwe liefde van mijn ex kan ik echt niet verkroppen.
