‘Wie heeft hier nu goud gewonnen?’
Na een turbulente tijd op mijn werk vond ik het tijd worden voor een leuke man in mijn leven
Nu weet ik beter dan verwachten dat er tegenwoordig nog écht leuke mannen op Tinder te vinden zijn, maar toch was ik erg gecharmeerd van het profiel van Stefan. Hij had groene ogen, donkere krullen en een vriendelijke lach. Meestal sta ik er niet om te springen om meteen met iemand af te spreken, maar iets in mij zei dat ik Stefan snel wilde ontmoeten. Ik ging dan ook meteen in op zijn voorstel om een koffiewandeling te maken in het park om 10.00 uur ‘s ochtends.
De date was ontzettend leuk. We kletsten aan één stuk door, bleken dezelfde humor te hebben en ontdekten veel gelijkenissen. Positief verrast en voorzichtig enthousiast kwam ik thuis. Niet lang daarna volgden er meer van zulke dates en zagen en spraken we elkaar steeds vaker. Hij bleek een echte gentleman te zijn. Ik hoefde zelf geen deur aan te raken, hij schoof mijn stoel voor me uit en hield mijn jas voor me omhoog als we ergens weggingen. Ik voelde me een prinses in zijn aanwezigheid. Daarnaast had hij er een handje van om me tussen onze dates door op te bellen en ook dan kletsten we makkelijk twee uur vol. Niet gek dus dat ik hem langzaam heel leuk begon te vinden.
Je begrijpt dan ook mijn teleurstelling toen ik hem langzaam terug voelde trekken. Je kent het wel: de telefoontjes stoppen, de appjes worden korter en ineens heb je elkaar al meer dan een week niet gezien. In een poging om mezelf ervan te overtuigen dat ik spoken zag nodigde ik mezelf bij hem thuis uit. Het was de avond voor mijn verjaardag, maar die zou ik toch pas een paar dagen later vieren. Het zou een feestje worden met al mijn vrienden en familie en hij was ook uitgenodigd.
Die avond was erg gezellig, maar het haalde mijn nare onderbuikgevoel niet weg. Het feit dat hij die ochtend snel zijn huis verliet, mij hartstikke jarig in bed achterliet en de hele dag niets meer liet horen zei voor mij genoeg, maar ik besloot het te parkeren. Ik had immers een feestje te plannen.
De dag van mijn feest brak snel aan en aangezien we tussendoor nog wel contact hadden gehouden, besloot ik te appen met de vraag of hij nog van plan was om langs te komen. Het feestje was al in volle gang toen ik zag dat ik nog steeds geen antwoord van hem had gekregen. Ik besloot hem te bellen, zoals we al zo vaak hadden gedaan, maar hij nam niet op. Uren later kreeg ik een kort maar krachtig appje: ‘veel plezier op je feestje!’. Ugh. Had hij nou serieus gewacht tot mijn feest bijna voorbij was om zich alsnog niet echt af te melden? Prima dat je niet komt, maar waar was dat fatsoen gebleven waarvan ik zo gecharmeerd was? Mind you, dit was niet iemand die ik net pas kende, en hoewel ik standaard tegen de silent treatment ben, was zijn overweldigende stilte in deze situatie al helemaal niet chic.
Na mijn feest hadden we een week lang geen contact. Hij claimde moe en ziek te zijn. Van die charmante, betrokken man die ik een paar maanden daarvoor had ontmoet was inmiddels niks over. Geen zin om achter een lamme tak aan te jagen liet ik het er maar bij. Dan niet. Toch knaagde het dat hij niet het fatsoen had om op zijn minst even uit te spreken dat hij van gedachten was veranderd. Dat had ik niet te hard moeten roepen, want nadat mijn bestaan precies een week genegeerd was wilde hij langskomen.
Zijn bezoek bleek het date-equivalent van ‘deze meeting had ook gewoon een e-mail kunnen zijn’, want ik was geheel onvrijwillig in een speech beland over alle dingen die hij niet leuk aan mij vond. Hij sloot zijn spreekbeurt af met de woorden: ‘Je bent echt wel leuk, maar ik ga gewoon voor goud.’ Oké. Auw. Zwaar beledigd en licht betraand (zo klote dat ik altijd moet huilen als ik gefrustreerd ben) wees ik hem de deur.
Al faalde zijn missie om dit netjes af te sluiten compleet, ik denk eigenlijk nooit meer aan hem. Een paar maanden later ontmoette ik namelijk mijn fantastische vriend die altijd komt opdagen en me regelmatig het gevoel geeft dat ik de leukste vrouw op aarde ben. Wie heeft hier nu goud gewonnen?
