Franska.nl

Wie dag­droomt heeft nacht­rust

Maandagochtend 30 maart, het is voor mij de vierde week in complete lockdown.

Met vrienden in Nederland heb ik het er wel over gehad omdat ze zich natuurlijk afvragen hoe ik dat ervaar. Een totaal verbod om je huis te verlaten vind ik rustgevend en prettiger dan onduidelijkheid, het niet exact weten waar je aan toe bent maakt onrustig en geeft je ontsnappingsmogelijkheden die er eigenlijk niet zijn.

Ik ben lekker in de tuin aan het werk als ik een auto op mijn strada bianca hoor, opeens besef ik dat het de eerste keer is sinds 22 dagen dat ik iemand ga zien. 

Fabrizio, mijn aannemer komt het erf op gereden en roept zoals altijd: ‘Adriana buongiorno, come va?’ Ik antwoord: ‘Bene Fabri, abbastanza bene, e tu, tutto a posto?’ ‘Si cara, ma che disastro.’ Zo praten we nog even door over wat ons zoal bezighoudt. Dan gaat hij het gras maaien en ik verplaats me naar de tafel om een stukje te schrijven voor Franska.nl. 

Jaren geleden las ik in het boekje Shapla een spreuk van Wouter Stips: WIE DAGDROOMT HEEFT NACHTRUST. Wouter is auteur en
schilder en hij creëert prachtige glassculpturen. En nu ik hier zo in m’n uppie op die berg zit maak ik regelmatig gebruik van die wijsheid, soms bij de koffie, maar met een goed glas wijn is het ook heel prettig om even weg te zweven. Kom ik op mijn manier toch nog onder de mensen. 

Zo ga ik in mijn gedachten op bezoek bij mijn hartsvriendin Jacqueline, ik zie echt dat ik bij haar op bezoek ben, ik zie hoe het zonlicht de serre binnenvalt, ik hoor haar in de keuken, ze is koffie voor ons aan het zetten. Mmm, ik ruik de versgemalen bonen en Jacq zegt dat ze gemberboterkoek heeft gebakken omdat ze weet dat ik dat zo lekker vind. Ondertussen verwarmt de zon mijn gezicht, we drinken koffie en ondertussen kletsen we over, ja over wat… en nog veel meer. Zo ben ik er echt even uit geweest en dat maakt het echte gemis een heel stuk kleiner.

Zo reis ik ook naar steden, bezoek ik Rome of Milaan en voel, ruik, snuif ik daar de sfeer van gebouwen, terrassen, het eten, de mensen en de drukte en op de achtergrond hoor ik die prachtige Italiaanse taal. Het is voor mij de ultieme manier om het alleen zijn lichter en draaglijk te maken, want na ieder bezoekje kom ik verfrist thuis. En zo leg ik heel wat bezoekjes af en hoop ik de komende tijd ook goed door te kunnen komen, zonder last te krijgen van het eenzaamheidsvirus. 

O en voor ik het vergeet te vertellen, het gaat eigenlijk sinds begin vorige week beter in Italië. In het begin wat schoorvoetend, daarna met vallen en opstaan. Sinds dit weekend spreken we hier in Italië nu toch echt van een dalende trend qua ziekenhuisopnamen en we zijn over de piek van het aantal besmettingen, sinds zondag ruim 2000 minder gevallen.
ANDRÀ TUTTO BENE, hier maar ook bij jullie in Nederland. Hou hoop en ga af en toe even dagdromen. Het helpt echt. Een warme groet uit Umbrië.