What’s it gonna be Thierry?
Ik las Thierry Baudet in de dagbladen van de week. Jongen toch!
Wat een ongelofelijk beschamend potje moddergooien was het weer en wat een misère! Toen zag ik Thierry op Goedemorgen Nederland. Jongen toch, wat een vertoning. Waar is je gevoel voor eigenwaarde gebleven? En hoe zit het met je realiteitszin? Want als zelfs ik al met plaatsvervangende schaamte zit te kijken?
Thierry zag er anders uit dan anders, daar bij Goedemorgen Nederland. Met haar dat net iets te lang of net niet goed gestyled was en ogen die ernstig slaaptekort verrieden. Misschien leek hij daarom ook wel net iets minder van zichzelf overtuigd dan anders. Of misschien wilde ik dat alleen maar zien.
Hij was er aangeschoven, daar in die studio, om over zijn boedelscheiding te debatteren. Maar vooral omdat hij vond dat het nu maar eens afgelopen moest zijn met die loopgravenoorlog in zijn partij. En het bestuur, zijn bestuur, allemaal mensen die hij alleen maar het beste toewenst, die hij nog steeds op en top respecteert en waarmee hij heel fijn heeft samengewerkt, moest nu echt eens ophouden met het in het openbaar beschadigen van de persoon Thierry. Want dat is wat ze aan het doen zijn.
Hoe moest hij reageren op mensen die een mes in zijn rug willen steken, vroeg hij zich hardop af. Moest hij nou echt inhoudelijk ingaan op hun aantijgingen? Moesten ze elkaar nou echt voor het oog van de natie en voor de camera aan flarden scheuren?
‘Want allemensen. Ik, Thierry Baudet, heb nooit als eerste met modder gegooid, ben niet als eerste om me heen gaan slaan, ben niet rancuneus en wil alleen maar dat dit vreselijke gedoe ophoudt. Ik wil deze oorlog beëindigen en oplossen zodat jullie, het bestuur van mijn partij, niet nog verder beschadigd raken. En dan nog even wat die mails betreft waar jullie plotseling geen toegang meer toe hadden; absoluut nooit mijn intentie geweest en geen idee hoe dat heeft kunnen gebeuren.’
Thierry, jongen toch! Hoe kan ik je nou geloven? Soms lijkt het alsof je maar wat roept en soms kan ik er niet omheen dat je onzin praat. Hou er nou eens mee op om jezelf zo te kijk te zetten. Want je zult jezelf toch ook weleens terugkijken als je ’s nachts de slaap niet kan vatten? Schaam je je dan nooit? Denk je dan zelf nooit eens dat het misschien wel heel erg van de hak op de tak is wat je zoal verkondigt? Misschien dat het helpt om jezelf nu eens die ene vraag te stellen:
‘What’s it gonna be boy?’
En dan zonder dralen in één streep op je doel af. Wat dat dan ook moge zijn.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
