Van welke muziek ik hou, wil ze weten
Tineke wordt geïnterviewd voor de schoolkrant, maar terwijl ze braaf antwoord probeert te geven, dwalen haar gedachten steeds verder af…
‘Waar houdt u van?’ vraagt de interviewster lief.
Nou, dat weet ik wel! Maar omdat het hier om de schoolkrant gaat, kan ik het beter educatief houden en laat ik de wijn en de chocolade achterwege.
‘Van boeken en de natuur,’ zeg ik dus verstandig.
‘Heeft u veel bomen?’ vraagt ze dan. En ik ben even afgeleid, omdat ik deze vraag dan over boeken had verwacht.
Maar van bomen heb ik er ook veel, dus zeg ik ‘ja’.
In mijn tuin dan… dwalen mijn gedachten af. Daarbuiten staan steeds minder bomen.
Ik ben opgegroeid in Amsterdam en daar stond meer groen, dan in het ‘buiten’ waar ik nu woon. Zeker nu ze hier een snelweg gaan aanleggen.
‘Van welke muziek houdt u?’ leest de schoolkrantjournaliste dan voor.
‘Van alle muziek,’ denk ik naar waarheid te antwoorden. Maar ondertussen dwalen mijn gedachten weer verder af, naar de grote hoeveelheid bomen die verdween, in het kader der vooruitgang.
‘Ook van Justin Bieber?’ hoor ik nog vaag op de achtergrond.
En dan realiseer ik me dat ik helemáál niet van álle muziek houd.
Ik vind Justin Bieber een irritant ventje en ik heb een gruwelijke hekel aan carnavalskrakers en Dixielandmuziek.
Van carnavalsmuziek word ik niet vrolijk en bij Dixieland heb ik altijd het gevoel dat de blazers net even iets anders doen dan de rest van het orkest. Spreek nou van tevoren even af wat jullie gaan spelen, denk ik altijd als er zo’n band voorbijraast op braderieën.
Maar dat komt misschien omdat ik sowieso niet zo dol ben op blazers… dwaalt mijn geest verder.
En zeker niet op die van de buurman… nemen mijn gedachten meteen de volgende afslag.
Buurman blaast met zijn bladblazer namelijk altijd alles bij mij onder het hek door, en denkt dan dat ik dat niet zie. Maar dat is natuurlijk niet zo. Ik zie altijd alles!
Zo zie ik de omgeving steeds kaler worden, stel ik treurig vast. En dat komt allemaal door die stomme snelweg, bedenk ik wanneer ik zie dat de interviewster plots héél erg zit te wiebelen.
Alle bomen zijn vervangen door hekken, bouwkranen, zand en schaftketen. En overal staan ineens van die verplaatsbare toiletunits! Van die… die … hoe heten die dingen ook alweer… zeurt het in mijn hoofd, als de interviewster vraagt of ze even mag plassen.
O ja… Dixies! Zó heten die lelijke krengen.
Je wóónt nu dus eigenlijk in Dixieland, zeg ik hardop als zij op toilet zit.
Maar dan vind ik dat ik moet ophouden met zeiken.
Bij veel van wat ze dagelijks tegenkomt filosofeert én associeert Tineke (schrijfster/moeder/fotograaf/toneelregisseur/echtgenote) erop los.
Fotografie portret: Esmee Franken, Visagie Linda van Ieperen, Haarstylist Mandy Huijs
