Met een kop haar als een plumeau en een paar wallen van hier tot Tokyo, vind ik het raadzaam om voor een fotoshoot even een visagist te vragen er iets toonbaars van te bakken. Soms overkomt het me toch ineens dat iemand voor me staat en me bijvoorbeeld samen met Brigitte op de foto zet met m’n pluishoofd, waar ik dan achteraf ontzettend van baal. Heb je misschien al voorbij zien komen op franska.nl. Ik had die ochtend namelijk m’n vingers in het stopcontact gestoken. Om te kijken of dat werkt in plaats van föhnen.
Al schijn ik de enige in de wereld te zijn die het er niet uit vindt zien, die foto’s. Zo lief zijn ze dan wel weer voor me. Ik geloof er natuurlijk niets van, maar lief is het dus wel.
Als ik het enigszins kan voorkomen, vermijd ik dus dit soort spontane foto-acties. Ja, toen ik nog achttien was, toen was dat pluis best grappig. Nu is het andere koek. Gelukkig bestaan er visagisten. En aardig dat die zijn. En complimenteus. Laatst was er weer eens eentje bezig me te beschilderen, toen ze ineens zei: ‘Jouw gezicht is zo makkelijk op te maken.’ Fijn! Nog nooit gehoord. Nou vind ik dat zelf ook altijd wel, al komt dat waarschijnlijk omdat ik alleen maar mascara, wenkbrauwen en lippenstift doe. Hoppa, klaar is Kees.
Het gekste compliment dat ik ook kreeg van een visagiste: ‘Franska, jouw gezicht is zo al interessant genoeg, jij hebt helemaal geen bril nodig.’ Nou was die bril voornamelijk bedoeld om door te kijken. Dat was dus ook m’n eerste reactie. Maar zo bedoelde ze het niet. Ik moest aan de lenzen, weg met die bril. Best iets voor te zeggen natuurlijk. Geen gedoe in de regen, geen gedoe met beslaande glazen (of beslaan lenzen ook?), niks monturen uit moeten kiezen. Heerlijk. Dus ik naar de opticien, waar ik eerst een test moest doen om te kijken of mijn ogen wel geschikt zijn voor lenzen. Nou, mooi niet.
Dan dus maar de rest van m’n leven met een dubbel-interessant gezicht rond blijven lopen ;-) En gelukkig hoef ik ook niet van die dingetjes in m’n ogen te stoppen. Lijkt me namelijk ontzettend eng.
