Franska.nl

Weer terug naar het weer

 

‘En dan nu het weer.’ Of je nou naar het journaal kijkt (met belangrijk wereldnieuws), of naar Editie NL (met heel andere feiten), het eindigt altijd met: ‘En dan nu het weer!’ En dan komen er foto’s van mooie zonsondergangen. Zó romantisch. 

 

Zelfs na journaaluitzendingen die in zijn geheel gingen over de misstanden bij The Voice – en de ophef die daarover in de samenleving ontstond, omdat er blijkbaar niemand goed op reageerde – verschenen daarna toch weer gewoon wat romantische zonsondergangen. Ik hoorde meneer De Mol verweten worden dat hij inlevingsvermogen ontbeerde, en niemand (behalve zijn zoon) durfde nog te zeggen dat hij dat anders zag. Nee, iedereen sprak veel liever massaal zijn verontwaardiging uit over iets dat we jarenlang gewoon lieten gebeuren, en daarna volgde het weer.

 

Het weer hoort erbij. Net zoals ongewenst gedrag en het feit dat niemand zich daarin kon inleven er blijkbaar jarenlang bij hoorde. Ik ken zelfs vrouwen die eerst werden bewonderd (door andere vrouwen), en die tot vervelens toe opschepten over het ooit hebben gezoend mét (of het alleen maar kennen ván) BN’ers. Dat gebeurt helaas dus ook.

 

En toen ik een verontwaardigde dame op tv hoorde roepen dat het heel moeilijk zou worden om ‘een zaak dan hard te maken’, dacht ik: Nee, dát getuigt van inlevingsvermogen! Of het verwijt dat ‘I Can See Your Voice’ en ‘Secret Duets’ maar slappe ‘aftreksels’ waren van The Voice. Ook zoiets.

 

Ik weet niet hoor. Ik ben bang dat dergelijke woordkeuzes, in dergelijke situaties, ook nog wel een keer als ongepast bestempeld gaan worden. Dat er op een dag dan besloten wordt dat dit soort uitdrukkingen écht niet meer kunnen na zoiets schokkends, en dat alle gebeurtenissen uit het verleden er dan ook bijgehaald gaan worden. Ik raad mensen die die termen gebruikt hebben, dus nu alvast aan om per direct de beelden daarvan van internet te halen, want je wordt straks ongetwijfeld veroordeeld op je gedrag van tóen, met de normen van dán, en je moet het dan allemaal maar slikken. Ook dat, ná Jantje, Pietje er dan óók nog even overheen wil, met exact dezelfde verwijten in exact dezelfde bewoording. Of… is ‘slikken’ en ‘er overheen willen’ hier ook niet zo handig?

 

Nou ja, misschien moet ik het dus anders zeggen, voordat ik zelf ook op de korrel word genomen. Of, nee… ‘genomen’??? Pfff.

 

Nou ja… dat leg ik dán wel weer uit. Dan zal ik zeggen dat ik er niets onbetamelijks mee bedoelde toen ik dat schreef, maar dat ik, als ik er nú over nadenk, wél de impact van mijn woorden laat binnendringen.

 

Binnendringen??? Naahhhhh, ik skip het hele onderwerp maar.

 

Niemand kan het nog goed doen op dit moment, en het enige waar volgens mij aandacht voor zou moeten zijn is voor de slachtoffers. En dan niet in de media, maar thuis, of door hulpverleners.

 

Plus dat natuurlijk het gedrag van machtswellustelingen moet gaan veranderen!

 

Maar echt NÚ!

 

Of het nou gaat om directeuren, artsen, artiesten, geestelijken, hoofden, chefs, leiders, of gewoon om domme internethaters: machtsgevoel haalt iets slechts in mensen naar boven. En ik zou eigenlijk weer gewoon terug willen naar het weer als talk of the town.

 

‘Wat een weer, hè?’, bij slecht weer.

 

En: ‘Wat een weertje, hè!’, bij mooi weer.

 

En dan niet meteen weer een uiteenzetting erbij over onze invloed daarop, maar gewoon gezellig kijken naar (bijvoorbeeld) een zonsondergang. Gewoon, heel ouderwets, buiten kijken naar de zon die ondergaat, en dan weten dat hij morgen weer opkomt. Simpel. En heerlijk!

 

Maar dan wel zonder grapjas naast me, die ik dan helemaal niet ken, en die dan tegen me gaat zeggen dat er bij hem op dat moment ook iets opkomt. Want die timmer ik dan op zijn bek.

 

Dat de heren dat – vanaf nú – even hééél goed begrijpen! Want het is klaar!