Weer een illusie minder
Tineke: En ineens werd ik voorgesteld aan de vroegere man van mijn dromen. Of ik hem misschien kende. Nou en of!
Ja hoor, daar was-ie! De man van mijn dromen! Nee, niet op een datingsite, maar gewoon op Facebook, waar ik werd geconfronteerd met mensen die ik ‘misschien wel’ kende. Raar eigenlijk… mag ik jullie voorstellen aan elkaar, want ik denk dat jullie elkaar wel kennen? Heb jij dat ooit tegen iemand gezegd? Maar Facebook doet dat dus wel! Daar gooiden ze hem er zo in. Pats! De man die ooit de man van mijn dromen was. Pfff…
Hij stamt nog uit de tijd dat ik met pukkels sjouwde. En nog boeken uit het hoofd leerde in plaats van ze zelf schreef. Van héél lang geleden dus. Maar hij heeft nog steeds dezelfde ogen en ik herkende ze meteen. Ik klikte dus wél even op zijn pagina!
Oh, hij was net vrienden geworden met háár, zag ik. Met dat mooie meisje voor wie hij het destijds uitmaakte met mij. Hè jakkes, ze is nog steeds mooi! Maar gelukkig is ze wel net gescheiden en failliet én niet gelukkig. Nou, nou, het kan niet op! En zij hebben elkaar ook nooit meer gesproken, lees ik in de openbare berichten die ze elkaar sturen. Jammer eigenlijk, het leek zo veelbelovend toen. Hij ging medicijnen studeren en zij was heel mooi, iets dat toen nog de enige formule voor geluk leek. Ik zag het dus wel voor me: zij vier (bloed)mooie kinderen en een yogastudio, en hij een succesvolle arts. Maar het is er dus niet van gekomen.
Hoewel hij met iemand anders wel een zoon heeft gekregen, zag ik. Een kopietje van hemzelf met diezelfde mooie lach. Alleen, bij hem zag ik die lach niet meer. Op geen enkele Facebookfoto (die ik natuurlijk allemaal doorspit) lacht mijn oude vriendje nog. Gek eigenlijk. En wat ik ook gek vind, is dat ik zit te rommelen in mijn eigen verleden (in de foto’s van anderen) terwijl die ander dat dan helemaal niet weet. Ik klik dus maar snel weg, want ik voel me eigenlijk een beetje een stalker.
Toch is mijn droom nu wel definitief uit elkaar gespat. Hartelijk bedankt, Facebook! Niet dat ik nog altijd van hem droomde – ik had zelfs al jaren niet meer aan hem gedacht – maar mocht hij weer ter sprake komen, wanneer ik met mijn vriendinnen leuke herinneringen ophaal, dan heb ik nu niks meer om over te zwijmelen. Hij lijkt inmiddels namelijk gewoon op mijn man. Hetzelfde baardje, zelfde buikje, zelfde (geen) haar en dezelfde (nog steeds) ondeugende ogen. Tsss… Zou zijn huidige vrouw nu gewoon op mij lijken? Toch weer even neuzen straks.
Door: Tineke
Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.
