Franska.nl

We zitten hier toch niet ons leven te verslapen met z’n tweeën? Ja, uit eten en afspreken met vrienden. Maar écht iets ondernemen? Zo zouden we minstens om de week op zondagmiddag naar de film, maar bij de eerste de beste mooie zondag kwam de klad er al in en strandden we halverwege op het terras. Een zondagmatinee in het concertgebouw? Hoort bij onze eeuwige goede voornemens. Vrienden van het Rijksmuseum? Zijn we, maar dan wel verdomd slechte vrienden, want ze zien ons daar zelden.

‘Verrassing!’ zei mijn man een tijdje terug. En hij trok twee kaartjes voor de Hitklup in poptempel Paradiso (wereldberoemde hits worden vertolkt door een ‘line-up van geweldige Nederlandse zangers en zangeressen’).

‘Heb jij zin?’ We liepen er wat over te bakkeleien vorige week toen het zo ver was. Over eerst op de fiets moeten en dan de hele avond moeten staan en dat we net zo lekker op de bank zaten en dat we daar voor hetzelfde geld lekker konden blíjven zitten.

‘Wat is het thema?’

‘Echt waar? Franse chansons? Zou dat nou echt net zo lekker meeblèren als de country-, duetten- en Stones- en Beatlessentimenten-hitklups uit de voorgaande jaren?’

Kom op, nu nier meer zeuren. Maar eenmaal onderweg op de fiets stonden we nog steeds niet te trappelen en het wachten op het eerste optreden, gezeten op een trapje bij het podium, zodat we in ieder geval nog even kónden zitten, viel ons ook lang genoeg en met al die andere mensen om ons heen viel ook geen lol te beleven, want iedereen stond daar maar – en wie ging er nou in vredesnaam in een afritsbroek naar een poptempel?

Totdat, eindelijk, Leo Blokhuis opkwam om Jan Rot aan te kondigen en de band de eerste tonen inzette van wat meteen insloeg als een bom en al dan niet fonetisch uit volle borst werd meegezongen. Mesdames et messieurs! Hier is wie-kent-hem-niet Michel Delpech!

POUR UN FLIRT AVEC TOI

JE tedetedede QUOI

POUR UN FLIRT AVEC TOI

JE tedetede toet

POUR UN SIMPLE RENDEZ-VOUS

POUR UN FLIRT AVEC TOI.

Lalalalalalalalalalala.

Zo vals, enthousiast en oprecht dat zelfs die afritsbroek er ineens niet meer toe deed.

Ze zouden de Poppy’s toch nog wel doen?’ vroegen we ons af in de pauze, inmiddels schor van het schreeuwen op Adamo’s ‘vous permettez monsieur’, Jacques Brel’s ‘dans le port d’Amsterdam’ en Gilbert Bécauds ‘Nathalie’. Dat deden ze heus wel, die Poppy’s. Na ‘je t’aime moi non plus’ maar liefst. Het dak ging eraf en iedereen kon het meezingen, dat ‘tout, tout a continué, héhéé’.

De melodie van de Poppy’s ging gezellig mee op de fiets naar huis waar ie nog tot ver in de volgende ochtend in mijn hoofd rondzong.

Te leuk dit! Volgend jaar weer! Moesten we vaker doen. Echt iets ondernemen. Voordat je het weet zit je samen je leven te verslapen.

‘Maar dan niet meer lopen bakkeleien van tevoren.’

‘Of mekkeren over afritsbroeken.’