Franska.nl

 

‘We moeten praten,’ is een semi autobiografisch verhaal over radeloos verdriet en verlies, over verlaten worden en bedrogen uitkomen; kortom een verhaal over een huwelijk dat gedoemd is om te stranden. Het is ook een verhaal over opkrabbelen, opnieuw beginnen, fouten maken en vergissingen begaan, onderuitgaan en uiteindelijk over healing. Iedereen die ooit heeft geleden aan een gebroken hart door een verloren liefde zal zich in het verhaal kunnen herkennen en er troost uit kunnen putten. Want hoewel geen enkele scheiding hetzelfde is, zijn de worstelingen en het verdriet wel degelijk universeel.

Hoofdstuk 5

Hugo staat pas op nadat ik Chrissy naar school heb geholpen. Ik zit met mijn laptop en koffie op de kruk van het keukeneiland als hij binnenwandelt.

 

‘Aan het werk?’ vraagt hij.

 

‘Ik zal wel moeten.’ Hij schuift een kruk bij en komt naast me zitten. ‘Laat me raden,’ zeg ik. ‘We moeten weer praten zeker?’

 

Hij glimlacht.

 

‘Ik denk dat ik het nog een kans moet geven.’

 

‘Een kans geven?’ bauw ik hem na.

 

‘Ik heb vanavond na mijn werk met haar afgesproken. Ik ga tegen haar zeggen dat ik voorlopig voor mijn gezin kies. Voor Chrissy vooral. Ze is te lief om verdriet te doen.’

 

‘Dat zal haar vent ook leuk vinden,’ snauw ik.

 

Hij glimlacht weer.

 

‘Ik vind dat ik het netjes af moet ronden. Met haar.’

 

‘Netjes?’ En ik dan? Dat laatste denk ik, maar ik zeg het niet hardop.

 

‘Dus ik ben laat vanavond. Je hoeft niet op te blijven.’

 

‘Wat een medeleven ineens!’ Het klinkt scherper dan ik bedoelde. En dan: ‘We kunnen in relatietherapie.’ Ik weet niet goed waar dit vandaan komt en het moet wel erg plompverloren klinken, zoals ik het nu zeg.

 

‘Relatietherapie is niet meer dan stervensbegeleiding,’ antwoordt hij. Dan staat hij op, aait even over mijn haar, trekt zijn leren jack aan, zet de kraag omhoog en knoopt zijn kasjmieren sjaal nonchalant om zijn nek. Geen kus, alleen een ‘tot straks’. En dan de deur naar het tochtportaal die zachtjes heen en weer wiegt, gevolgd door de zware buitendeur die dichtslaat en in het slot draait. Meteen bel ik Claire.

 

‘Hij gaat tegen haar zeggen dat hij voorlopig voor zijn gezin kiest Hij kwam er zelf mee. Ik vroeg nergens naar.’

 

Maar Claire deelt mijn opluchting niet.

 

‘Probeer nou maar liever aan het werk te gaan. Je zult je werk nog hard genoeg nodig hebben als je straks toch met Chrissy alleen verder moet.’

 

Maar de rest van de dag verdoe ik met wanhopen in plaats van werken. Hoewel ik mijn hoofdredacteur voor de vakantie heb beloofd om met nieuwe ideeën voor stukje te komen – stukjes schrijven voor de glossy’s is wat ik doe voor de kost namelijk – heb ik voor dit moment even nul ideeën. Als ik terugkom van de supermarkt, waar ik me met moeite naartoe heb gesleept, steek ik de openhaard aan. Mijn gedachten dwalen af naar haar, de andere vrouw. Vanavond zal ze met de meest geile glimlach op haar smoel op Hugo toe komen lopen. Op en top opgetut, in haar mooiste kleren en meest sexy lingerie. Want is dat niet wat maîtresses doen? Geen enkel middel onbeproefd laten om te krijgen wat hen niet toekomt? Zullen ze elkaar op de mond zoenen? Dat zullen ze zeker.En daarna? Zelfs als hij daarna doet wat hij vanochtend heeft beloofd, is er nog altijd Claires bekentenis dat Hugo een reputatie heeft wat de vrouwen betreft en dat er al heel lang geruchten gaan. En dan is er nog het stemmetje in mijn achterhoofd dat steeds vaker en steeds nadrukkelijker van zich laat horen als Hugo’s afspraken weer eens uitlopen waarna hij vaak van de aardbodem verdwenen lijkt en onbereikbaar is. Alles bij elkaar opgeteld zijn er teveel redenen om nog langer te doen alsof en zal ik nooit meer tegen mezelf kunnen liegen dat ik het niet wist.

 

Benieuwd hoe het begon? Klik dan hier voor deel 1. // klik hier voor deel 2. // klik hier voor deel 3. // klik hier voor deel 4.

Geschreven door: Britt Bottelier