We hadden het goed geregeld met oud en nieuw
Dachten we.
En we hadden het nog zo goed georganiseerd qua vuurwerk en honden dit jaar! We wisten namelijk uit ervaring dat het totale vuurwerkverbod in Amsterdam in zijn geheel niet wordt nageleefd noch gehandhaafd, waardoor er geen andere optie overbleef dan de stad maar weer te ontvluchten. We hadden besloten voor een gehucht van welgeteld veertien huizen in het uiterste puntje van Zuid-Limburg waar we al eens eerder waren en waar – op wat doffe knallen aan de Belgische en Duitse horizon na – geen ene moer te doen was geweest. Stilte en niets dan stilte. Precies wat we voor ogen hadden.
Maar hoe anders kan het lopen.
De knallen aan de horizon klonken niet alleen aanmerkelijk minder dof dan in onze herinnering, maar ze waren ook zeker te weten dichterbij gekomen. Tegen de tijd dat 2024 zich officieel aandiende waren ze zelfs gevorderd tot pal tegenover onze voordeur. Tijdens ons vorige verblijf hadden we nog vertederd staan kijken naar de kindertjes van de overburen – de enige kinderen uit heel het gehucht ook nog – die van hun pappa en mamma extra lang op hadden mogen blijven om buiten sterretjes aan te steken. Dat diezelfde kindertjes inmiddels uit de kluiten gewassen kinderen, heuse pubers, zijn geworden, daar hadden we niet mee gerekend. En al helemaal niet dat ze gewapend met zoveel vuurwerk – niks geen simpele sissende sterretjes maar écht knalvuurwerk – uren aan een stuk in de weer moesten eer de hele zwik eindelijk was afgestoken.
Toen hond Jip eenmaal trilde en kwijlde was er geen houden meer aan en nadat hond Cato eenmaal had besloten om tegen elke knal te blaffen was het hek helemaal van de dam. Ten einde raad stormde ik halverwege het geknal naar buiten waar de drie pubers me een gelukkig nieuwjaar wensten met de beste wensen op de koop toe. Wat denk je nou ook? brieste ik tegen mezelf, natuurlijk hebben die kinderen de tijd van hun leven. Waar ben je mee bezig?
Tegen half drie was de voorraad eindelijk weggewerkt en werd het – op wat doffe knallen aan de Belgische en Duitse horizon na – stil. Tegen vier uur hield het trillen, kwijlen en blaffen ook op. Met twee honden die voor deze ene keer op ons bed mochten dat net iets minder royaal was dan thuis, was het moeilijk in slaap te komen. En toen dat eindelijk een beetje gelukt was, was het toch echt de hoogste tijd om ze uit te laten zodat ze eindelijk wel zouden doen wat ze de laatste pakweg twintig uur niet meer hadden durven doen.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
