Een tekstbericht piept: ‘Hee buurvrouw, er is een pakje voor je gekomen.’
Ik loop naar de buurman toe, hij staat al in de deuropening. ‘Inez, ik mag natuurlijk niet kijken naar de afzender van jouw pakketje, maar hier staat het met grote letters: afzender Nederlands Bijbelgenootschap… Ik moet het aan je vragen: Wat moet jij in hemelsnaam met de Bijbel?’
Het is lachwekkend. Hij zegt het alsof hij een besmettelijk boek in zijn handen heeft. Wat moet jij hier mee? Het Boek voor heilige boontjes!
Ik was op dat moment al weken met bijbelteksten bezig, las de verhalen, verdiepte me in de achtergronden. Ik had mezelf namelijk de vraag gesteld: waarom lees ik wel over Boeddha of over wijze goeroes en weet ik zo weinig over de Bijbel? Ik heb vijftien jaar geleden Happinez opgericht en heb de wereld van spiritualiteit aardig verkend, maar de Bijbel liet ik links liggen. En zo is het gegaan. De verhalen die ik me nog vaag kon herinneren, ben ik opnieuw gaan lezen (samen met mijn broer Jos die theoloog is) en daarbij heb ik mezelf steeds afgevraagd: ‘Wat wordt hier gezegd?’ Is het wel de bedoeling dat we die teksten letterlijk nemen of zijn ze juist bedoeld om ons mee te nemen richting het mystieke? Het is een geweldige reis geworden, langs oeroude verhalen . Met als resultaat het boek ‘Rebible, ontdekking van de vergeten verhalen’.
De maand van de spiritualiteit
Deze week is de maand van de spiritualiteit begonnen en Rebible is genomineerd als Beste Spirituele Boek van het Jaar. Dus dat levert weer allerlei interviews op en gisteren kwam tijdens zo’n vraaggesprek de vraag: Geloof je nu in God?
Dat vind ik altijd zo lastig. Want op het moment dat jij het woord leest, heb je er al een voorstelling bij. En ik heb geen idee wat de ander ziet, of denkt, of fantaseert. Dus als ik ‘Ja’ zeg, waar zeg ik ‘Ja’ tegen?
En opeens dacht ik…
Vanochtend (te laat natuurlijk qua antwoord…) had ik de juiste gedachte. Het is lastig dat te omschrijven, datgene waar bijna alle religies naar zoeken, datgene waar alle profeten of mystieke meesters hun best voor doen om het onder woorden te brengen. Het woord God is al zo lang reden voor ruzie.
En opeens dacht ik: er is een verschil tussen mens en de mensheid. Bij mens denk je aan die ene mens. Terwijl mensheid zo veel is, zo groot, dat ‘t niet meer te bevatten is om hoeveel mensen het gaat. Er is geen voorkeur meer voor die ene of die andere mens, mensheid is alles en iedereen samen.
Een perfecte ingeving
Zouden we het woordje God kunnen ombouwen tot Godheid? Dan gaat het niet meer om die ene, of juist die andere waar we misschien bang voor zijn, die we niet willen, of juist wel… Godheid is een geweldige verzamelnaam voor dat wat niet onder woorden te brengen is. Dat is toch een perfecte ingeving? Stel dat iemand dat zegt: Ik geloof in Godheid. Je kan de ander niets kwalijk nemen, niets verwijten, je kan er geen oordeel over hebben. Het is een geweldige totaalnaam voor alles waar we eigenlijk geen woorden voor vinden. Eind van alle ruzies, van al het gedoe, van alle verschillende kerken en stromingen, Godheid blijf over voor alles waarover we ons verwonderen. Dat had ik gisteren willen zeggen. Maar oké, nu is altijd ’n beter moment☺
PS. Mijn nieuwe boek Rebible is genomineerd beste spirituele boek van het jaar.
Wil je dat het boek wint? Dan heb ik jouw stem nodig, klik hier:
