Franska.nl

Wat ik van mijn scheiding leerde

Wat leer je nou van een scheiding? Dat je voortaan een heel ander soort man moet nemen?

 

Na een relatie van zestien jaar waarvan vijf jaar getrouwd, ben ik vorig jaar plotseling gescheiden. Op een ochtend in de lente hoorde ik mezelf hardop tegen mijn man zeggen: ‘Eigenlijk hou ik niet meer zoveel van je.’

 

‘Interessant artikel hier in de krant, over jeugdjustitie’, antwoordde hij.

 

‘Hé,’ zei ik, ‘ik zei iets belangrijks. Ik hou niet meer van je.’

 

‘Ach, dat komt wel goed’, zei hij.

 

Dat kwam het ook. Na een paar gesprekken met vrienden en een mediator beseften we allebei dat het op was. We hadden ons best gedaan, we hadden zelfs relatietherapie gehad en boeken gelezen en gepraat en gepraat en dat was allemaal heel interessant geweest, maar het had ons niet dichter bij elkaar gebracht. In de zomer werd de scheiding uitgesproken, zonder ruzie. Binnen een mum van tijd had hij een nieuwe vriendin. Dat was even slikken, maar ik was ook opgelucht, want ik had dus niet een eenzame oude man in de steek gelaten.

 

Ik was alleen. En ik ontdekte iets waar ik vooraf geen moment bij had stilgestaan: dat geen bank een rode loper uitlegde voor mij, als 65-jarige freelancer zonder pensioen. Hypotheek? Ha ha. Van een huis in het groen met voor- en achtertuin moest ik noodgedwongen naar een stadsappartementje van 56 vierkante meter. Wekenlang was ik spullen aan het wegdoen, weggeven, weggooien.

 

Wat me in die weken het meest verbaasde, was dat ik gevoelig bleek voor het statusverlies. Ik had mezelf altijd gezien als een onthechte hippie, immuun voor kapsones. Maar tot nog toe in mijn volwassen bestaan was ik bij elke verhuizing steeds groter gaan wonen, luxer, chiquer. Nu was het of ik onverhoeds de andere kant op kukelde. En iets in me vond er iets van.

 

(Iets in me? Nou ja, mijn moeder. Al jaren dood hoor, maar zo’n moeder blijft toch hangen. Zij zou het een afgang hebben gevonden en dat had ze waarschijnlijk ook hardop gezegd, want zo was ze wel. Zelf was ze twee keer gescheiden, maar ze was goedverzorgd achtergebleven in een ruim, vooroorlogs huis. Zij wel.)

 
ALSOF IK BETER GING KIJKEN, LANGZAMER LEVEN
 

Ik merkte echter ook iets anders, iets dat ik nooit eerder zo scherp had gevoeld. Hoe minder spullen je hebt, hoe meer aandacht je eraan kunt geven. En dus: hoe kostbaarder die worden in je eigen ogen. Met elke kamer die ik opruimde, elke kast die ik systematisch leegde en sorteerde, elk meubel dat ik weggaf, was het alsof ik mijn aandacht in mezelf concentreerde. Alsof ik beter ging kijken, langzamer leven. Voor het eerst van mijn leven heb ik het gevoel dat ik alle tijd heb.

 

Gesetteld in mijn appartementje kijk ik verrukt om me heen en ik vind het wonderschoon. Van de slaapkamer heb ik mijn rebalancing praktijkruimte gemaakt. In de andere kamer staat mijn werktafel en een zeegroene slaapbank. En – wie had dat gedacht? – op die bank slaap ik beter dan ooit, in welk luxe dubbel-bed dan ook. Ik ontspan hier.

 

Het werd winter en de eczeem die elke jaar chronisch terugkeerde als de cv aanging, bleef dit jaar weg. Zelfs mijn huid ontspant.

 

Dus ja, wat heb ik nou geleerd van die scheiding? Niet dat ik voortaan een ander soort man moet nemen – er is sowieso weinig keuze op mijn leeftijd. Maar wel: dat het moest gebeuren. Dat het goed voor me was op een diep niveau. Dat je soms een risico moet nemen en verlies incasseren omdat het iets anders oplevert. Iets ongrijpbaars. Iets gezonds.