Wat ik me zo afvraag over de verdwenen Cleo Smith
Er zijn van die verhalen die maken dat we allemaal onze adem inhouden.
Natuurlijk bij Madeleine McCann, het meisje dat tijdens een vakantie met haar ouders uit hun appartement verdween en nooit meer is teruggezien. Of dat vreselijke verhaal van het jongetje Julen dat in een put van 110 meter viel. Toen hij dagen later in zijn roodblauwe trainingspakje werd gevonden waren we bijna ‘opgelucht’ dat bleek dat hij door de val vrij snel was komen te overlijden en daar niet al die dagen in angst en eenzaamheid op zijn dood heeft moeten wachten. Een nachtmerrie van de zwartste soort.
Ik kan me voorstellen dat de ouders van Cleo Smith ook zulke angstbeelden moeten hebben gehad. Als ik mijn dochter kwijt ben in de supermarkt (meestal vind ik haar na een paar minuten paniekerig door de paden rennen voor het tijdschriftenschap waar ze de Peppa Pig-poppetjes uit de seal van het Zappelin-magazine heeft gehaald waardoor ik verplicht ben dat te kopen), maar in de tussentijd heb ik al een begrafenisspeech geschreven en bedacht hoe ik dit nieuws aan mijn man ga brengen. Maar als je kind echt kwijt is, gewoon weg, niet bij de glijbaan van het speeltuintje van de camping, niet bij de wc’s, niet bij de honden van de eigenaar van de camping. Gewoon weg. Een dag later nog steeds. Na helikopterzoektochten nog steeds niks. Een miljoen dat wordt beloofd aan de vinder helpt ook niet. Hoe slaap je dan? Lukt dat? En dan, is er dat telefoontje van een agent, die zegt: “Er is iemand die je wil spreken…”
Inmiddels is Cleo thuis, ogenschijnlijk heel soepel. Ze speelt weer in de achtertuin, haar moeder post op Instagram dat het gezin weer compleet is. Maar er knaagt iets.
Wat is er gebeurd? Er is een verdachte. De obsessieve poppenverzamelaar Terence Darrell Kelly die graag op Instagram of Facebook selfies maakt met zijn poppen en er plezier aan beleeft ze op een rijtje te zetten.
Waarom zocht de verdachte juist Cleo? En wat hebben ze die weken gedaan? Ik hoop toch zo dat het bij poppen spelen alleen is gebleven…
Door: May-Britt Mobach
