WAT IK HOOP, MAAR NIET ZAL KRIJGEN
Ik ben nogal goedgelovig. Als iemand me op serieuze toon iets vertelt, denk ik al snel dat het waar is. Maar dit bericht had ík zelfs meteen doorgehad!
Ik heb geen juridische achtergrond, dus vergeef me mijn rechttoe-rechtaandenken, maar wat ik toch niet kan begrijpen, is waarom de rechtszaak tegen Ghislaine Maxwell pas volgend jaar juli plaatsvindt. Natuurlijk begrijp ik dat het leger advocaten zich aan beide kanten moet voorbereiden, maar een jaar? Goddank is het Ghislaine niet gelukt om met haar omgekeerde spaarvarken een borgtocht te ritselen. Die slaapt in ieder geval tot volgend jaar juli in een papieren pyjama – en waarschijnlijk verruilt ze die daarna voor een oranje overall.
Ik blijf me verbazen over Ghislaine Maxwell. Zo is ze tijdens haar vluchtperiode ook nog even getrouwd. Met wie, dat wil ze natuurlijk niet zeggen. Nee, ze zou eens openheid van zaken geven. Ook wil ze niet zeggen hoe ze aan het gevulde spaarvarken komt, dat haar vorige optrekje van vijf miljoen kon bekostigen. Ghislaine zegt niets, nakkes, nada. En ik blijf me maar afvragen hoe je kunt zijn zoals zij.Hoe je, in mijn beleving, redelijk zonder berouw kunt doorleven.
Hoe je kunt trouwen, luxe villa’s blijft betrekken en vooral hoe je die dikke deken over deze stinkende vuilnisbelt blijft werpen. Je hebt NIETS meer te verliezen. Het enige dat verlichting zal brengen, is openheid en berouw. Ik blijf daarop hopen, maar ik vrees dat iemand met een staat van ‘dienst’ als jij in aanleg niet in staat is om gevoelens van berouw te hebben. Maar wie weet Ghislaine, verbaas je me. Ik hoop het voor al die survivors die elke dag met littekens door het leven gaan door iets wat jij hebt gefaciliteerd.
Door: May-Britt Mobach
