Franska.nl

Kijk, waar ik nou een beetje jaloers op ben, is op die mensen die altijd, al is het voor de zoveelste keer, je weer een nieuw opbeurend woordje weten te sturen. Elke keer opnieuw weer een nieuwe lieve tekst weten te schrijven. Terwijl ik meestal niet veel verder kom dan sterkte, liefs en ik denk aan je. Dat wil ik eigenlijk liever geen twintig keer sturen, want dan wordt het voor mijn gevoel toch een beetje een afgekloven mededeling. Dan werkt het niet meer zo goed.  Tenminste, zo voel ik het.

Tegelijkertijd vind ik ook dat je beter íets dan niets kunt laten horen. Kies ik toch maar weer voor het bekende werk: sterkte, liefs of ik denk aan je. En dan heb je ook nog die ongelofelijk attente mensen die elke dag aan je denken als er iets met je is. Mensen met wie je normaal vaak helemaal niet zo’n hotline hebt. Maar die je blijven steunen met hun berichtjes, kaartjes en bloemetjes. Ik ken best veel van zulke mensen. Mag ik me heel gelukkig mee prijzen.

Wat een lieverds zijn dat. Die denken dus echt uit zichzelf elke dag aan je. Zou dat komen omdat ze zelf iets meegemaakt hebben of zit dat gewoon in hun natuur? Vaak bedenk ik pas achteraf dat ik spijt heb dat ik niet meegeleefd heb met iemand die het moeilijk had. Ik doe dat wel hoor, maar er gaat zomaar een dag voorbij dat ik het vergeet.

Nou. Zo lief zou ik dus willen zijn. Maar of dat lukt? Of zomaar kan? In elk geval wil ik bij deze een heel hoge pet afnemen en een diepe buiging maken voor de mensen die hier zo goed in zijn.