Franska.nl

‘Was het inderdaad een moeder in doodsstrijd?’

 

‘Is die in staat om zulke beslissingen te nemen?’

 

 

‘Hoe kon mijn moeder dit zo doen? Daar moest ik na al die jaren nu eindelijk eens antwoord op krijgen, want zoals mijn moeder me bij dit gezin had achtergelaten, dat ging steeds venijniger aan me knagen. Ik was dat weekend bij haar beste vriendin. Zij was degene die bij mijn geboorte aanwezig was, zij werd mijn peettante en mocht er ooit iets met mijn moeder gebeuren dan zou zij mijn toeziend voogd worden en voor mij gaan zorgen.

 

Het contact met het pleeggezin waar ik na mijn moeders dood ondanks alles terechtkwam – het gezin waar ze mij op haar sterfbed officieel aan had toegewezen toen ik nog geen drie jaar oud was – was inmiddels zo ernstig verwaterd dat er nog net een kaartje voor mijn verjaardag af kon. De enige reden die ik kon bedenken voor het feit dat ze me geadopteerd hadden, moet geld geweest zijn. Mijn stiefvader was afgekeurd en leefde van een uitkering en mijn stiefmoeder verdiende een centje bij als werkster. Zo was ze ook in mijn moeders leven terechtgekomen, als huishoudelijke hulp in haar drukke bestaan als alleenstaande moeder met een fulltimebaan als arts.

 

Haar beste vriendin – mijn allerliefste ‘tante’ – ging door een hel toen ze door mijn moeder werd gebeld met de mededeling dat ik niet bij haar zou komen. Ze had mijn kamertje notabene al ingericht en was tot een week voor mijn moeders overlijden – ze overleed na een heel kort ziekbed aan kanker toen ze nog zesendertig moest worden – voorbereid op mijn komst. Dat was zeker ingrijpend, vertelde ze later. Hoewel ze een succesvolle reclamevrouw was die zelf bewust kinderloos was gebleven brak het haar hart dat ik naar het gezin van mijn moeders hulp zou gaan. Ze had nog heel erg op mijn moeder ingepraat om haar op andere gedachten te brengen, maar die was onvermurwbaar geweest. Het had haar uiteindelijk beter geleken dat ik zou opgroeien in een gezin met een vader en een moeder en met andere kinderen. Beter dan bij haar vriendin die een swingend bestaan als single in de grote stad leidde. Die beslissing had mijn moeder genomen toen de dood al aan haar deur klopte en ze morfine nodig had om de pijn enigszins draaglijk te maken.

 

‘Een moeder in doodsstrijd’, luidde mijn ‘tantes’ conclusie over dat besluit. Ze had er nooit een andere verklaring voor kunnen vinden. Want vanaf het moment dat mijn moeder zwanger was thuisgekomen van die vakantie in Israël, was mijn ‘tante’ haar steun en toeverlaat geweest en al bij mijn geboorte had ze mij in haar hart gesloten. Het had ondenkbaar geleken dat mijn moeder hun afspraak niet zou nakomen. Het moest haar doodsstrijd zijn geweest die alles in een ander licht had gezet. Een moeder in doodsstrijd maakt blijkbaar rare sprongen. Ik moest het er maar mee doen.’

 

 

‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’

 

Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.

 

Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.