Was echt niet mijn schuld,
maar toch…
Hoe we het voor elkaar krijgen weet ik niet, er hoeft maar iets mis te gaan en veel vrouwen nemen meteen de schuld op zich. Belachelijk natuurlijk.
Een tijdje geleden stond ik met de tuinman in de tuin door te nemen wat ie allemaal zou gaan doen, zegt ie ineens ‘Hè gadver!’ Toen ik vroeg wat er was, zei hij dat ie net een vlieg had ingeslikt. En wat denk je? Ik voelde me meteen schuldig, want: mijn tuin, dus mijn schuld. Alsof het mijn vlieg was. Die beesten fladderen ook maar wat rond. Misschien was ie wel van de overbuurman. Geintje. Het was gewoon niemand z’n schuld, hooguit die van de tuinman. Moet ie z’n mond ook maar dichthouden.
Altijd dat eeuwige schuldgevoel. Over van alles en nog wat. Wat is dat toch met een groot deel van de (vrouwelijke) mensheid? Je kunt het zo gek niet verzinnen of je voelt je schuldig. Of neemt soms zelfs zomaar de schuld op je om van het gedoe af te zijn. Ik hoop dat jij het niet hebt. Ik probeer er al jaren vanaf te komen, maar dat kan ik shaken, anders was het allang gelukt.
Een ding heb ik wel vrij snel afgeleerd. Eigenlijk net zo snel als ik het had aangeleerd. Gebeurde toen ik een jaar of acht was. We waren aan het tekenen, knippen en plakken bij de buren, die hadden meisjes van onze leeftijd. Indische mensen, het rook er altijd heerlijk in huis. En we kregen geen gluton, maar ketanrijst om mee te plakken. Voor de mensen die het niet weten: ketan is kleeftrijst, lekkerrrr! En het plakt dus ook goed.
Wat er toen precies is misgegaan weet ik niet meer, iets met verf misschien, op een gegeven moment kregen we toch op ons falie van de moeder, die ons als uitsmijter toevoegde: ‘Je moet altijd zeggen dat je het gedaan hebt!’ (Met een dikke d, als je begrijpt wat ik bedoel.) Ik knoopte dat advies goed in m’n oren, dus toen het een tijdje later bij ons thuis hommeles was, zei ik meteen dat ik het gedaan had. Waarop ik dus ook de verdiende straf kreeg.
Ergens knaagde het, want het klopte natuurlijk niet, die straf. Dus kwam ik op het lumineuze idee om toch maar te zeggen dat ik het niet gedaan had. Ik heb toen ook uitgelegd wat de buurvrouw gezegd had. En dat ik daarom… etc. Ahhh… zielig hè? En lief ook wel. Gelukkig veel bijgeleerd sinds m’n achtste. Heel veel later begreep ik pas dat het met een iets ander soort taalgebruik te maken had. In plaats van ‘als’, zei de moeder van onze vriendinnetjes ‘dat’…
Over falie gesproken, eens even kijken of de jonkies op de redactie nog weten wat dat is.
Door: Franska
