Franska.nl

Waren er maar meer mensen zoals Job

Afgelopen week overleed Joran, de ernstig gehandicapte zoon van Annemarie Haverkamp. Hij was pas zeventien jaar maar maakte de wereld zo jong als hij was een beetje beter.

Toen hoofdredacteur en auteur Annemarie Haverkamp zwanger was van haar zoon begon ze met het schrijven van een column. Dat leek haar leuk omdat ze tegelijk met (toen nog) prinses Máxima in verwachting was. Máxima kreeg een kroonprinsesje en Annemarie kreeg Joran, een ernstig gehandicapt jongetje. Ze besloot om te blijven schrijven over ‘Job’ zoals ze hem in haar columns noemde en publiceerde ook een aantal boeken over de hindernissen die je als ouder met een gehandicapt kind op je pad tegenkomt.

 

In een van haar columns schreef Annemarie over Jobs kijk op de wereld. Een wereld vol polarisatie, haatcomments en negatieve meningen. De afgelopen dagen kijk ik vol afgrijzen naar het nieuws en heb ik soms het idee dat er mensen in onze samenleving helemaal aan het doordraaien zijn, die zich tekortgedaan voelen of gewoon geen zin hebben om aan de maatschappij mee te doen. Annemarie schreef daar in 2016 al een stuk over en dat wil ik graag met je delen. Omdat het vijf jaar later nog steeds zo de spijker op zijn kop slaat nu de wereld in tijden van corona soms haar verstand lijkt te verliezen.

 

Rust zacht, lieve Job, en alle liefde voor Annemarie en haar partner Rob.

 

Dit is Joran, bij veel van jullie bekend onder zijn artiestennaam Job. Hij is gistermiddag om vijf uur overleden in de armen van Rob en mij. Een longontsteking (geen covid) werd hem fataal. Joran was het liefste, zachtaardigste wezen in het universum. pic.twitter.com/P41g7Wz6aX

— Annemarie Haverkamp (@havermarie) November 22, 2021

 

 

Wij-Wij

 

Job (12) kent de woorden kut-Marokkaan, kankerlul en aandachtshoer niet. Een hoofddoek zet geen kwaad bloed bij hem. Die zal hij leuk vinden omdat je eraan kan trekken. Kroeshaar kriebelt tegen zijn hand en glad haar wil hij aaien. Job raakt mensen graag aan.

 

Racisme is hem vreemd, vooroordelen kent hij niet. Gaat thuis de bel, dan roept hij ‘mama opendoen’. Job is nieuwsgierig en verwelkomt iedereen. Niks wij-zij. Gezellig wij-wij. Hij vindt mensen leuk en lief, tot het tegendeel bewezen is. Job zal je nooit op je verleden pakken, hooguit pakt hij je hand.

 

Job snapt niet wat een homo is, laat staan wat hetero betekent. Hij maakt evenmin onderscheid tussen dik, dun, rijk, arm, Tokkie of elite. Job kijkt op niemand neer – vanuit zijn rolstoel kijkt hij altijd omhoog. Aan zijn hemel staat de zon of het regent.

 

Job zegt sorry als hij je pijn heeft gedaan. Dankjewel als je hem helpt. En toont belangstelling door te vragen ‘hoe is het met jou?’

 

Kijkt hij voetbal op televisie, dan juicht hij bij ieder doelpunt, ongeacht de clubkleuren. Job is kampioen in het delen van blijdschap. Het veld opstormen zou hij niet kunnen – vanwege die rolstoel. Spelers van de tegenpartij slaan al helemaal niet; hij heeft een lage spierspanning. Het is dat krakkemikkige lijf, waardoor hij bijna niks kan.

 

Job moet altijd wachten. Op eten, op gezelschap, op de taxi, op een nieuwe rolstoel, op iemand die zijn luier verschoont. Toch voelt hij zich nooit tekortgedaan. Zal nimmer klagen. Wijst niet verongelijkt naar mensen die het beter hebben en is onbekend met de begrippen jaloezie, misgunnen en kwaadspreken. Liever zingt hij een liedje.

 

Job geeft geen anderen de schuld en wenst niemand dood op sociale media. En dan noemen we hem verstandelijk beperkt.

 

Bron: Annemarie Haverkamp.nl