“Wacht maar even met uitstappen dan doe ik de deur voor je open.”
Snel opent lief zijn eigen autodeur om vervolgens om de auto heen te lopen en zijn moeder te helpen bij het uitstappen.
Het is koud, kleine warme wolkjes ontsnappen uit mijn mond als ook ik uitstap. Op de takken van de oude bomen ligt nog een klein laagje sneeuw en op het pad naar de Lourdesgrot liggen grote stukken vastgevroren ijsklompen.
Mijn schoonmoeder heeft aangegeven graag naar deze plek toe te willen. Een moment van stilte en sereniteit is waar ze behoefte aan heeft tijdens de periode van verdriet en gemis na het overlijden van mijn schoonvader.
Rustig loop ik achter lief en mijn schoonmoeder de steile, Limburgse heuvel op en terwijl ik geniet van het mooie witte landschap hoor ik ze praten.
“Pas op,” hoor ik Lief zeggen, “hier ligt een groot stuk ijs, kom maar , dan lopen we eromheen. Zo, dit is beter, hier kun je gewoon op de weg lopen. Geef mij maar een arm, dan kan ik je beter vasthouden.”
Het pad wordt langzaam steeds steiler en ik heb spijt dat ik mijn platte schoenen thuis heb gelaten, waardoor ik nu op mijn hoge hakken loop, oplettend waar ik mijn voeten neerzet.
Na enkele minuten komen we aan op de top van de heuvel. Hier staat de grot waarin de Heilige maagd Maria liefdevol neerkijkt op Bernadette.
Mijn schoonmoeder heeft ondertussen haar plek gevonden. Stil en met haar handen gevouwen prevelt ze een gebed. Een gebed voor mijn schoonvader en zijn zielenheil.
“Zo,” zegt ze als ze klaar is, “nu gaan we gauw weer terug naar de auto.”
Lief pakt voorzichtig haar gerimpelde hand. In stilte lopen ze samen door. Samen met hun eigen gedachten, samen met hun eigen verdriet.
Een kleine vrouw en moeder naast haar grote zoon. Hand in hand zoals zij dat vroeger heeft gedaan toen hij klein was, om hem te behoeden voor het vallen. Nu, meer dan 50 jaar later, lopen ze weer samen maar zijn de rollen omgedraaid en ondersteunt hij haar tijdens haar weg naar beneden.
Door Mirjam van ’t Veen
Beeld: Wikimedia
