Waarom verandert dit naarmate je ouder wordt?
Het voelt bij mij altijd als een moetje.
Vroeger als kind had de wereld iets magisch. Ik weet nog hoe ik uuuuren lang achter bij ons op het grasveldje een ketting van madeliefjes kon rijgen. Dan vond je weer een madeliefje met zo’n hele dikke steel en kon je je geluk niet op. Die waren namelijk het best om mee te rijgen, mooi en stevig.
Ik ben zelfs een keer, op datzelfde grasveldje dus, met de zijkant van mijn schoenen middenin de hondenpoep gaan zitten. Ik vond het al een beetje stinken op die plek, nouja, er waren wel veel madeliefjes met dikke stelen… Mijn moeder onderging het geheel wat minder nuchter toen ik later met besmeurde schoenen binnen kwam gestampt.
Als ik als kind na zo’n mooie dag naar bed ging, wilde ik ‘snel slapen’
Dat had niks met slaap te maken, maar met het gevoel dat er weer een nieuwe dag vol kansen, zonneschijn en dikke madeliefjes op me stond te wachten.
Ik neem je even mee naar een doorsnee dinsdagochtend, anno 2024. Zodra ik wakker word denk ik mmmm prrr prrrr mmmm. Ik lig nog zo lekker. Het is al licht. Ik moet er uit. Geen zin in. Nog eeeven liggen. Soms ben ik extreem lui en doe ik mijn telefoon aan. Dan lig ik met gemak nog een half uur te scrollen. Een andere keer spring ik met frisse tegenzin het bed uit en de douche in.
Maar opstaan, lekker? Nee, dat nooit
Het voelt bij mij altijd als een moetje. Zelfs als ik iets heel leuks ga doen die dag, heb ik moeite met die eerste teen buiten het bed. ‘Dan ben je geen ochtendmens’, zeggen ze dan. Dat klopt, ik heb het liefst dat iedereen tot 11 uur ’s morgens zijn kop houdt. Tenzij je een cavia bent natuurlijk, dan wiep je maar een end weg. Prima.
Eigenlijk is het gek. Waarom werden we vroeger vol verwachting wakker. Huppelden we al door het huis en sprongen we op bedden om onze ouders wakker te maken? Hoe kan het dat we die verwondering dat er zomaar spontaan een nieuwe dag zich heeft aangediend, kwijt zijn geraakt?
Ik wil dat weer terug
Bedacht ik laatst voordat ik ging slapen. Er is namelijk niks fijner dan het gevoel je te kunnen verwonderen. En als je daar meteen mee start zodra je wakker wordt, begint je dag met een heel ander gevoel.
Dus ben ik dat gaan doen. Zodra ik wakker word in plaats van het gebruikelijke gemopper, bewust tegen mezelf zeggen dat ook dit weer een dag is waar van álles kan gebeuren. In het begin voelde dit een beetje gekunsteld. Dacht ik regelmatig jemig Marianne, je lijkt wel gek…
Maar nu, na een paar weken, kan ik je vertellen dat het helpt
Het is geen groots en meeslepende verandering. Verwacht hier geen goeroe-talk van ‘je mooiste leven leiden’ en ‘schrijf-in-een-dankbaarheidsboek’ ofzo. Het is een soort subtiel gevoel van kom maar op, verras me met deze dag.
Maar hee, wie weet wat deze kleine verschuiving op de lange termijn kan betekenen. Ik zeg opnieuw: verras me maar!
