Franska.nl

Kindjes zouden sowieso vóór mijn dertigste komen, want tja, mijn ouders hadden mij jong gekregen. Dat wilde ik ook. Ik dacht zelf dat achtentwintig wel een mooie leeftijd zou zijn om zo’n kleine koter eruit te persen. Oh, sorry, klinkt onsmakelijk. Maar goed, dat wilde ik dus. En ik had de namen ook al uitgekozen. Een dochtertje zou bijvoorbeeld Adriana Elisabeth heten, een jongetje Fabiano. En dan leefden we nog lang en gelukkig.

BOOM! Ik prik die mooie bubbel even kapot. Ik ben vierentwintig, allang niet meer met mister Italian stalion, en ik wil geen kinderen. Oeps.

What happened? Nou, the real world. Want die is echt niet zo vol met rozengeur en maneschijn. Nee, nu ben ik met een lieve vriend die in Londen woont. Samen hebben we een fijn appartement in Amsterdam waar hij de weekenden spendeert. Maar maandagochtend is hij weer op weg naar Schiphol om weer een week zonder elkaar te leven. Lastig.

Oh, en had ik al gezegd dat het ons de komende jaren niet gaat lukken om een huis te kopen? En als hij eenmaal écht fulltime deze kant op komt kunnen we daar nog wel zeker een paar jaar op wachten. Want huizen in Amsterdam, daar leg je een fortuin voor neer. En we vertikken het allebei om deze mooie stad te verlaten. Dus hoop ik dat de markt snel crasht zodat we goedkoop iets kunnen kopen. Oh nee, is niet aardig om dat te denken… Sorry (maar ook weer niet sorry).

Dus om even terug te komen op kinderen… Ha! Die komen er écht niet de komende tien jaar. En of ik over tien jaar überhaupt nog een kind wil, dat is nog maar de vraag. Want ik ben nu niet voor niets knetterhard aan het werken aan een fijne carrière. Die ga ik niet zomaar opzeggen. En mijn mannetje ook niet. Trouwens, met dat geld dat ik met mijn werk verdien wil ik helemaal geen luiers, spenen en rompertjes kopen. Ik wil reizen, de wereld zien. Lekker uit eten kunnen. Met vrienden op stap. Naar musea. En ja, doorsparen voor dat huis. En by the way, ik heb al helemaal geen zin om een kind door school te slepen als ik zelf nog bezig ben met het afbetalen van mijn eigen studieschuld. Joe!

Vind je dit allemaal maar belachelijk? Misschien wel een tikkeltje egoïstisch? Vraag het dan maar aan andere mensen van mijn leeftijd. Grote kans dat je soortgelijke antwoorden krijgt. Even een rondje op de redactie en er zijn er al zes die het helemaal met me eens zijn. ‘Oef, kinderen. Veel te duur. Veel te ingewikkeld. Ik ben toch een powervrouw die een carrière wil?’ Tja…

Misschien denk ik er over tien jaar wel heel anders over hoor. En misschien de rest van mijn generatie ook. Maar op dit moment klinkt het echt als de grootste nachtmerrie ooit. Ook al zou het wel leuk zijn om een kleine versie van mijn vriend rond te zien rennen… Maar ja, wil ik daar al het andere voor weggooien? Only time will tell…