Waarom andijvie met een bal gehakt het ultieme troostvoer is
Er zijn zo van die dagen dat ik het maar lastig vind allemaal. Dit is waarom andijvie met een bal gehakt dan het antwoord is.
Hoewel ik een heel leuk leven heb hangt er net als bij ieder ander af en toe een donkere wolk over mijn humeur. Elke week rijd ik op en neer naar mijn moeder die in een verzorgingshuis zit en de ene week is ze hartstikke alert en de andere week slaapt ze door mijn bezoekje heen. Overigens is het dan net zo fijn om er te zijn want dan lees ik een boek terwijl ik haar hand vasthoud. Zo’n beetje net als vroeger toen ik als klein meisje aan haar hand de wereld ontdekte.
Op haar heldere dagen hebben we het vaak over vroeger. Gek genoeg weet ze niet meer wat ze vijf minuten geleden gegeten heeft, maar iets van lang geleden herinnert ze zich weer wel tot in detail. Merkwaardig hoe het demente brein werkt, maar het leidt altijd weer tot fijne gesprekjes in de categorie ‘weet je nog?’.
Zo babbelen we dan de middag door en halen we herinneringen op uit een tijd die ook ik vaak alweer lang vergeten ben. En zo grappig, die herinneringen gaan ook vaak over eten. Over dat we toen iedere week een lekkerbekje van de visboer op de markt aten bijvoorbeeld. En dat de lekkerste stroopwafels van de wereld twee kramen verderop verkocht werden. Of dat mijn vader, die altijd veel op reis was, in de jaren zeventig al Italiaanse pesto meenam uit Milaan, toen macaroni met boterhamworst hier in Nederland nog iets heel exotisch was.
Favoriet is altijd het lijstje van lekkerste dingen die mijn moeder uit de keuken toverde. Zo waren haar appeltaarten legendarisch en hebben al haar kleinkinderen het nog vaak over de soep met duizend balletjes die ze tijdens een van de vele logeerpartijtjes samen met oma draaiden. Ik kan nog steeds heimwee naar haar andijvie met een bal gehakt hebben. Het was het ultieme troostvoer toen ik als eerstejaars studentje eenzaam op een druilerige dag in mijn Amsterdamse kamer zat en ik in mijn weekendtas een Tupperwarebakje met deze Hollandse pot tussen mijn schone was vond. Inclusief een schaaltje met zelfgemaakte appelmoes. De zon ging meteen schijnen in mijn hoofd en ik voelde gewoon even de gezelligheid van het thuis aan de klets zitten met m’n moeder.
Zoals gezegd heb ik een heerlijk leven, maar soms ben ik gewoon even heel verdrietig om mijn moeder als ik na een dagje mantelzorgen weer naar mijn eigen huis in Haarlem rijd. Maar dan denk ik weer even aan de keuken bij mijn ouders thuis en dan kan ik er weer tegen. Dus je begrijpt dat ik nu wat vaker een zak andijvie in mijn boodschappenkarretje gooi.
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
