Waar ik mijn moeder blij mee maak
Staar heeft ze. Ineens. Dat klinkt als jicht. Oud, kortom.
Maar hé, Pleun (ik noem mijn moeder bij haar voornaam, iets met de vrijgevochten jaren ’70 geloof ik, ik weet niet beter), was jij niet de persoon die zei dat je je rimpels heus moest verzorgen (mijn moeder werkte jaren en jaren bij Douglas), maar ook moest koesteren? ‘U hebt ze verdiend, die rimpels,’ zei ze altijd tegen haar klanten.
Dus die staar, die krijg je omdat je al zo lang op de wereld bent. Maar oud klinkt het wel een beetje, dat snap ik. Al is de operatie een kleine ingreep en straks heb je ogen zo jong en vers dat je niet eens een leesbril meer nodig hebt. Dat kan ik niet zeggen met mijn + 3. Afijn.
Maar tot het zover is, is het natuurlijk even lastig. Vooral als je zo van lezen houdt als mijn moeder. Alsof het universum het voelde (oké, oké, ik maak het groter dan het is, maar het kwam verdraaide goed uit) kreeg ik een e-mail met daarin de blijde boodschap dat ik Storytel een maand lang mocht proberen. Dus ik downloadde de app en verdwaalde tussen alle opties. Zou ik luisteren naar Harry Potter verteld door Stephen Fry? Of naar de autobiografie van Michelle Obamadoor…Michelle Obama? Ik fantaseer over een avond bij kaarslicht met een deken over onze beentjes terwijl ik met mijn dochters luister naar Matilda voorgelezen door Kate Winslet. Meteen goed voor hun Engels.
Nu denk jij: maar het was toch voor je moeder? Zeker, maar ik heb haar mijn inlog gegeven. Reuzegezellig. Ik zie inmiddels dat zij alweer twee boekjes aan de virtuele boekenplank heeft toegevoegd. Nu kan er wel maar één iemand tegelijk luisteren, dus dat proefabonnement van een maand ga ik omzetten in een vast abonnement. Een voor Pleuntje en een voor mij.
Door: May-Britt Mobach
