VVV’tjes
Omdat ze samen honderd zouden worden, organiseerden mijn vriendin en haar man een groot diner.
Ik had oorbellen voor haar gekocht en was van plan een speech te houden toen de hele boel werd afgeblazen vanwege corona. Mijn vriendin en haar man zijn inmiddels samen al ruim 107 maar dat diner is er niet meer van gekomen. De lust om haar verjaardag te vieren leek sowieso een beetje verdwenen.
Tot ze opeens de schrik van haar leven kreeg.
Algehele malaise had haar naar de huisarts gedreven. Die constateerde zo’n hoge bloeddruk dat hij zorgde dat ze binnen een half uur op de hartbewaking lag. Acuut levensgevaar bleek er na een dag van onderzoeken niet te zijn, zorgen om haar fysieke gestel wel. Het was een paar dagen voor haar verjaardag dat ze thuis op de bank zat bij te komen toen ze dacht: Yolo! (Zeggen mensen dit nog? You only live once…) Of in ieder geval, ze besefte dat het de hoogste tijd werd om weer eens wat dierbare vriendinnen uit te nodigen. Daar was tenslotte geen groots diner voor nodig.
Die oorbellen was ik ondertussen zelf gaan dragen. Erger, ze waren alweer kwijt. Maar nieuwe oorbellen waren snel gekocht en ook die speech ging ik schrijven. We zijn al vriendinnen sinds 1986, over 37 jaar vriendschap valt een boel te vertellen. Bijvoorbeeld dat we altijd ‘Engelse broodjes‘ (die bleken later scones te heten) of allerlei andere calorierijke dingen wilden bakken. Als we tenminste niet aan de lijn waren, iets waar we om de andere dag een halfslachtige poging toe deden. Dat ze mij soms iets van wiskunde probeerde bij te brengen maar dat ik liever keek naar een van haar videobanden waarop The Blue Lagoon stond of de laatste aflevering van Medisch Centrum West. Dat ik het onbegrijpelijk vond dat ze ook weleens gedoe had met haar ouders. Zij mocht tenslotte gewoon zelf weten hoe laat ze ’s nachts thuiskwam. Er stond bovendien altijd een glas sigaretten op tafel waaruit je zonder vragen mocht pakken.
Ik kon massa’s herinneringen opsommen, maar belangrijker was wat die herinneringen ons eigenlijk vertelden. Namelijk dat we elkaar verstaan in de context van onze achtergrond. Ik heb haar vader en haar moeder gekend, ontzettend lieve mensen die veel te vroeg zijn overleden. Ik heb meegedraaid in hun gezinsleven en weet daarom ook hoe zeer en op welke manier die achtergrond haar heeft gevormd. Net als haar eigen ouders leeft mijn vriendin voor haar gezin en doet ze alles om haar vier kinderen gelukkig te maken. Ze is net zo’n zorgzame feeder als haar vader, met een altijd propvolle ijskast en een tafel vol lekkernijen voor iedereen die aan komt waaien. Net als haar moeder is ze het gelukkigst als haar kinderen samen met al hun vrienden en vriendinnen thuis zijn.
Een mens verzamelt in het leven meerdere dierbaren. In iedere fase komen er mensen bij en vallen er ook weer af. Het kan zoveel frisse energie geven om nieuwe vriendschappen te sluiten. Maar wat mijn kinderen tegenwoordig vvv’tjes noemen (vrienden van vroeger), die zijn toch ook goud waard. Juist als je ouder wordt en al van genoeg dingen afscheid moet nemen.
