Kleppen over de liefde
‘Want waar gaan de gesprekken met mijn vriendinnen over? Over mannen, relaties, huwelijken, huwelijkscrisissen.’
Stel je even voor: een groep van een man of zeven van rond de zestig, al dikke vrienden sinds de collegebanken, dus meer dan veertig jaar. Al die tijd zien ze elkaar eens in de drie maanden. Samen eten, samen drinken en samen ‘het leven doornemen’ zoals ze dat zelf noemen.
‘Waar hebben jullie het over als jullie samen zijn?’ vraagt één van hun vrouwen.
Ze hebben het ‘werkelijk overal’ over, zegt haar man. ‘Werk, kinderen, sport, auto’s, politiek, reizen, de toestand in de wereld.’
‘Ook over relaties, over jullie huwelijken, scheidingen, scharrels, vreemdgaan?’
Nee, nu ze het zegt. Dat nou juist niet. Het gaat overal over, maar niet daarover.
Opmerkelijk toch? Want waar gaan de gesprekken met mijn vriendinnen over? Over oud worden en hoe we dat kunnen voorblijven, onze kinderen, over mannen, relaties, huwelijken, huwelijkscrisissen en ja, ook over werk en soms, als er tijd overblijft, de toestand in de wereld.
Ik ga mijn zielenroerselen zeker niet met iedereen delen. Maar als ik ergens mee zit – en ik heb meer met de liefde in mijn maag gezeten dan me lief was – moet ik op een gegeven moment mijn verhaal kwijt.
Ik moet mijn hart luchten. Ik heb behoefte aan erkenning, herkenning, aan goede raad. Al pratende verschaf ik mezelf inzichten en kristalliseert het probleem zich uit zodat ik een knoop door kan hakken en weer verder kan.
Zijn mannen (en ik ga nu even generaliseren) er beter in om problemen in hun eentje te tackelen? Zijn ze er beter in om problemen te negeren, want als ze het er niet over hebben is het er ook niet? Of maken ze minder problemen? Ik heb het in mijn omgeving al meer dan eens meegemaakt dat een man aankondigt dat hij gaat scheiden en dat zijn naasten van hun stoel vallen van verbijstering: ‘Hoe is dit mogelijk?
Jullie leken het ideale stel. Jullie problemen? Nooit iets van gemerkt!’
Echte vriendinnen delen eerst elkaars twijfels, leggen hun bedenkingen aan elkaar voor, spiegelen hun vermoedens over vreemdgaande mannen of biechten aan elkaar op dat zij zelf een avontuurtje buiten de deur hebben gehad. Want erover praten helpt en ‘that’s what friends are for’.
Of loop ik nou te projecteren?
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
