Franska.nl

Op een dag was haar moeder huilend bij haar aan komen lopen. Ze wilde niet meer verder met haar man, de vader van mijn vriendin R. Haar moeder was al over de zeventig toen. Vriendin R. had op haar moeder ingepraat om van een scheiding af te zien. Hoezo, na zoveel jaar? Ze hadden het al zo’n vijftig jaar samen uitgehouden, dus die laatste jaren konden er ook nog wel bij? Ze heeft er achteraf heel veel spijt van gehad, mijn vriendin. Want ze wist heel goed dat haar ouders een slecht en in- en intreurig huwelijk hadden en dat haar vader een bullebak van een man was die haar moeders leven bij tijd en wijle tot een hel maakte.

Het is bekend dat veel vrouwen, hoe slecht hun relatie ook is, bij hun partner blijven en dat schijnt ermee te maken te hebben dat ze ondanks alles erg aan hun partner zijn gehecht. Na een jaar of twee zelfs net zoveel als een kind aan zijn of haar moeder, zo blijkt. De stap om hem te verlaten is daardoor niet te overzien. Pas als er een heel duidelijke aanleiding is (denk aan bedrog of ziekte) lukt het om te onthechten, en dat laatste is nodig wil je de moed kunnen vatten om op te stappen.

De moeder van vriendin R. had nooit een baan gehad en was dus haar hele huwelijksleven lang financieel afhankelijk geweest van haar man. Het was ook uit angst voor het onzekere dat ze telkens toch weer was gebleven, zo had ze mijn vriendin verteld. Bang om alleen te zijn dus en daarom blijven hangen in een miserabele relatie. En dan te bedenken dat single vrouwen het in emotioneel opzicht stukken beter doen dan alleenstaande mannen.

Beter iets dan niets, zo dacht ook de moeder van vriendin R. lange tijd en daarin is zij niet uniek.

Ook omdat veel veertigers en vijftigplussers vrezen dat ze niet meer makkelijk aan de man komen. Al met al genoeg redenen om te blijven blijkbaar, want maar liefst één op de vijf Nederlandse vrouwen blijkt ongelukkig te zijn met haar partner. Vaak troosten die vrouwen zichzelf met de gedachte dat het huwelijk van hun buurvrouw nog veel slechter is. Of dat hun vent in ieder geval geen losse handjes heeft en niet aan de drank is. Al neemt geen enkele smoes de stress en frustratie weg die een ongelukkige liefde nu eenmaal met zich meebrengt.Relatietherapie dan maar? Hoe dan ook het proberen waard. Maar een leven verdoen in ongeluk, dat kan toch ook weer niet de bedoeling zijn. En jezelf wijsmaken dat het in ieder geval beter is voor de kinderen? Ook daarover zijn de meningen verdeeld.

De moeder van vriendin R. wilde weg omdat ze toch nog een keer voor zichzelf wilde kiezenen trots kon zijn op zichzelf, voordat het te laat was. Wat had mijn vriendin haar dat graag gegund, achteraf. Al was het maar voor haar gevoel van eigenwaarde geweest.