Vroeger was niet alles beter
Bij een bezoek aan de dokter denkt Rob terug aan de vakanties uit zijn jeugd.
Van de week moest ik weer voor controle bij de dermatoloog langs. En weer ontdekte zij enkele plekken die ingesmeerd dan wel verwijderd moesten worden, zogenaamde basaalcelcarcinomen.
Ik vroeg aan de arts of dat alleen met de leeftijd te maken had of dat er andere oorzaken waren.
Zij vroeg naar mijn vakanties als kind.
Van mijn derde tot mijn zevende gingen wij als gezin naar een huisje in Wijk aan Zee. Achteraf realiseerden wij, de kinderen, ons dat dat ‘huisje’ een verbouwde garage was; mijn ouders hadden niet veel geld en dat konden zij zich net veroorloven.
Als het weer het toeliet, gingen wij naar het strand, en ja, wij werden zeker ingesmeerd, maar niet veel vaker dan eens per dag. ’s Avonds lieten wij elkaar trots zien hoe verbrand wij waren en wij hoopten dat die rode huid snel bruin zou worden. Op dagen dat het koud was of regende bleven wij binnen, dan waren er twee mogelijkheden: lezen of spelletjes doen. Zowel Mens Erger Je Niet als Monopolie eindigen, zoals bekend, altijd in ruzie; zeker omdat mijn oudere zus mij altijd als zij verloor beschuldigde van valsspelen. En daar kon ik niet tegen, vooral omdat zij vaak gelijk had.
De meest geliefde traktatie was als wij ’s middags laat op de terugweg van het strand patat met een knakworst kregen (de kroket moest nog worden uitgevonden). De minst geliefde traktatie op het strand waren de kwallen. Ik kan mij nog vaag herinneren dat ik een keer stond te kijken hoe oudere jongens met een schep probeerden kwallen doormidden te slaan. Ik zag een soort kussentje achter mij op het zand liggen en ging daarop zitten. Dat kussentje bleek een vermomde kwal. Sindsdien is mijn afkeer van kwallen een soort obsessie geworden. Als troost kreeg ik ’s avonds een extra knakworst.
Al die dagen op het strand met te weinig insmeren en te lang in de zon, neem het je ouders niet kwalijk want zij wisten niet beter, zei de dermatoloog, maar daar ligt de oorzaak van die plekken.
Door: Rob Versteeg
