Vriendinnetje M. was anders
En haar lot een onbeschrijflijk drama.
Vriendinnetje M. woonde vroeger bij me in de straat en zat bij me in de klas. M. was onwaarschijnlijk onhandig in de gymzaal en ook een beetje typisch als in heel hard lachen als er voor de andere kinderen niets te lachen viel en niet van koekjes houden terwijl de koekjestrommel bij haar thuis voor de meeste kinderen juist een reden was – zij het niet de enige reden – om bij haar te gaan spelen. M. was zonder twijfel anders dan de andere kinderen. En ook slimmer dan de andere kinderen, want zij was de enige van ons lageremeisjesschoolklasje die naar het gymnasium was gegaan.
Niet lang na de kerstvakantie van dat brugklasjaar kwam het bericht dat M. niet meer was. Het verhaal ging dat ze van de toren op het drielandenpunt in Vaals was gevallen, maar dat was niet het hele verhaal. Het hele verhaal kwam pas fluisterend op gang toen er na een dag of tien nog steeds geen uitvaart had plaatsgevonden – wat hoogst ongebruikelijk was. Het was op een steenkoude januariochtend aan de ontbijttafel dat mijn vader, zichtbaar aangeslagen, vertelde dat M. van die toren was gesprongen en dat ze daarbij op Belgisch grondgebied terecht was gekomen. Daar was ze nog steeds. Het scheen een ‘geweldige papieren rompslomp’ te zijn om haar naar huis te halen.
M.’s afscheid was klein en bescheiden want meer konden haar ouders onmogelijk aan. Haar ouders konden het überhaupt niet aan zou later blijken. De moeder van M. stierf nog in datzelfde jaar van die januariochtend een mysterieuze dood thuis in haar slaapkamer en in het jaar daarop ging de vader van M. in het klooster waarna niemand nog ooit van hem zou horen. Alleen de bungalow van het gezin bleef achter alsof er niets was gebeurd. Met alle meubels nog precies waar ze altijd hadden gestaan en de koekjestrommel op de keukentafel.
Het drama van vriendinnetje M. was al heel erg lang niet meer in mijn gedachten geweest. Totdat er van de week in Nieuwsuur een item voorbijkwam over suïcide onder jongeren en jongvolwassenen en dat dit met 25 zelfdodingen per maand tegenwoordig doodsoorzaak nummer 1 is onder die groep. 25 keer 12 rekende ik in mijn hoofd. Dat maakt 300. Ik dacht aan vriendinnetje M. Wat haar ertoe dreef om niet meer verder te kunnen zal eeuwig een raadsel blijven. Wat haar moeder bewoog en wat er van haar vader is geworden evenmin. Dat het hier een ongekend drama betrof moge duidelijk zijn en dat er daarvan geen 300 per jaar zouden moeten zijn eveneens.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
