Franska.nl

Toen ze de inhoud van het convenant tot zich door liet dringen, voelde ze haar maag samenkrimpen ter hoogte van de slokdarm – het zuur werd erdoor omhooggestuwd, ze proefde het achter in haar keel. ‘Gemeenschap van goederen hè?’ had haar advocaat haar nog eens ingewreven, alsof het nog niet genoeg was dat ze het zichzelf verweet dat zij hem rechtmatig eigenaar had gemaakt van haar huis door twee jaar geleden met hem te trouwen – in gemeenschap van goederen. Ze zou nu haar hypotheek moeten verhogen om in haar eigen huis te kunnen blijven wonen – en niet zo zuinig ook.

Wanneer had ze het geweten, dat dit een apert foute keuze was geweest, vroegen haar vrienden haar toen ze aankondigde te willen scheiden. Heel eerlijk? Op de ochtend van de dag dat ze zou gaan trouwen. Hij gedroeg zich eigenaardig toen ze wakker werden – keek haar geen moment recht in de ogen en liep haar nog te negeren ook. Op haar ‘wat is er aan de hand?’ had hij ‘niets, hoezo?’ geantwoord en eigenlijk wist ze toen al genoeg.

Op hun huwelijksreis naar Tanzania had hij de eerste echte grote uitbarsting gekregen. Zittend om een kampvuur en luisterend naar het hoge janken van de hyena’s verderop, was hij woest brullend tegen haar uitgevallen. Alle andere reizigers hadden verschrikt opgekeken toen hij wegstoof. Ze had zich nog nooit van haar leven zo erg geschaamd en had een half uur gewacht voordat ze achter hem aan ging naar hun tent. Hij keerde haar de rug toe toen ze binnenkwam en weigerde tegen haar te spreken. Het stilzwijgen zou hij drie hele dagen volhouden en toen hij eindelijk weer tegen haar sprak wist ze nog steeds niet wat de aanleiding was geweest. Ze durfde er tegen die tijd niet meer naar te vragen.

Na driekwart jaar vond ze uit dat hij een bipolaire stoornis had die hij heel goed voor haar verborgen had weten te houden voordat hij haar vroeg.

Als ze niet meteen ja had gezegd toen ze elkaar amper een half jaar kenden, zo werd haar later duidelijk, dan was hij heus wel al door de mand gevallen voordat ze getrouwd waren. Maar zij had nu eenmaal wel meteen ja gezegd. Ook omdat ze diep van binnen nog steeds rouwde om het verlies van haar eerste man en kennelijk had gehunkerd naar troost. 

Een maand of wat na hun scheiding kreeg ze een email van hem. In het holst van de nacht geschreven, zonder interpunctie en barstensvol taal- en spelfouten waardoor ze vermoedde dat hij manisch was geweest. Hij wilde met haar afspreken, koffiedrinken stelde hij voor, want hij wilde dat ze samen konden lachen om wat er was gebeurd. Samen erom lachen en dan zand erover. 

Ze wachtte drie dagen voordat ze antwoord gaf. Toen bedankte ze hem voor de uitnodiging en stelde hem voor haar bankrekening nog een keer aan hem te geven. Wie weet dat hij het fatsoen had om aan haar terug te storten wat hij haar afgetroggeld had. Dat leek haar pas echt lachen, schreef ze. Maar voor gezellig samen koffiedrinken was toch echt te veel gebeurd, dus dat nooit van haar leven meer.