Franska.nl

Voornemens

Nog even over goede voornemens. Ik weet dat niemand ze volhoudt, maar ik wil dit jaar echt af van het opbieden tegen elkaar.

En dan met name het opbieden dat tussen mij en een vriendin altijd plaatsvindt.

 

Al is het niet zo dat als ik iets bereik, dat zij daar dan overheen wil, hoor. O nee, zeker niet! En het is ook niet zo dat zij meldt hoe jong ze wordt geschat, en dat ik dan meld dat men mij nog véél jonger schat. Dat gebeurt namelijk nooit, omdat zij er veel beter uitziet dan ik. En als zij zegt dat ze nogal beroerd werd van de boosterprik ga ik ook echt niet roepen dat ik nog veel meer klachten had. Als zij vertelt over de mooie cadeaus die ze onder de kerstboom vond, moet ik ook altijd al inbinden. Ik kan er toch niet tegenop, met wat zij altijd krijgt.

 

Maar waar wij wél tegen elkaar opbieden, is in háár ellende en míjn oplossingen daarvoor. Zij heeft het ongelooflijk getroffen in het leven, maar heeft daar totaal geen oog meer voor. Als je vraagt: ‘Hoe was je vakantie?’ komt er altijd een verhaal over een aanrijding, beroving, steekpartij of overstroming op een kilometertje of honderd verderop. Nooit vertelt ze iets over het lekkere weer en het mooie huis dat ze gehuurd hadden, maar altijd over iets naars op de parkeerplaats waar zij dertien jaar geleden ook een keer geparkeerd hadden. Of over de brand in het museum waar ze naartoe wilden, maar waaraan ze nooit zijn toegekomen.

 

Wat heb ik nou aan die informatie? Ik ben belangstellend, maar krijg altijd informatie waar ik niets mee kan. En de gebeurtenissen zijn ook altijd negatief. Dus daarom heb ik besloten om er maar niet meer naar te vragen, en er zeker geen oplossingen meer voor aan te dragen. Want daarin waren we heel erg bedreven geraakt, in het tegen elkaar opbieden van ellende versus oplossingen.

 

Als ik haar vraag: hoe heb je geslapen, hoe was de film, hoe voel je je, zit je nieuwe broek, rijdt je nieuwe auto, gaat het met je moeder, of bevalt je nieuwe baan, dan is het antwoord altijd: ‘Slecht.’ Het bed in het hotel was te hard, te zacht of er zat een kuil in (ze zou dus zeer geschikt zijn voor het programma Bed & Breakfast, ware het niet dat ze zelf geen B&B heeft en niet tegen de kritiek van anderen kan), en de film duurde te lang, of juist te kort, of het geluid in de bioscoop stond veel te hard.

 

Ze voelt zich ook altijd een beetje grieperig als ik vraag hoe ze zich voelt, haar nieuwe broek zit tóch iets te strak, de nieuwe auto rijdt lang niet zo lekker als de auto waarin ze een proefrit maakte, haar moeder zeurt steeds meer, en haar nieuwe baan, daar moet ze nog even inkomen omdat er niemand op de nieuwe werkvloer lijkt te vertoeven die begrijpt waar het eigenlijk over gaat daar. En ze heeft het er allemaal heel erg druk mee.

 

En wat doe ik dan? Ik ga overal oplossingen voor aandragen. Een hotelmatras draai ik weleens om, of ik leg een handdoek onder de kuil, en films bekijk ik tegenwoordig op Netflix, want dan kan ik ze lekker stopzetten. Zou zij ook eens moeten doen! Als ze zich grieperig voelt, moet ze misschien wat rustiger aan doen, want ze werkt ook veel te hard, en die nieuwe broek loopt heus nog wel uit als ze hem wat langer draagt (of de kerstkilo’s er weer af zijn). Haar nieuwe auto moet natuurlijk nog even worden ingereden, haar moeder heeft gewoon nog wat extra aandacht nodig omdat haar man onlangs is overleden, en die nieuwe baan…

 

Maar misschien wil ze wel helemaal geen oplossingen!?!

 

Dus dit jaar ga ik niks vragen, en als ik al iets vraag, ga ik geen oplossingen meer aandragen.

 

Nou… Kijken hoe lang ik het volhou!