Voor wie een avond wil snikken en snotteren
Voor iemand met abonnementen op vijf verschillende streamingsdiensten en een Cinevillepas (waarmee je onbeperkt naar de bioscoop mag), was het een beetje blasé dat ik niet wist wat te kijken.
De rest van mijn gezinsleden was uitgewaaierd over het hele land en ik lag, na een afspraak die last minute werd afgezegd, met een zeldzaam gevoel van verveling in mijn uppie op de bank. Zelfs de hond was er niet om tegenaan te schurken. Ineens dacht ik aan Heartburn, een film uit 1986 met Meryl Streep en Jack Nicholson, die ik zeker een keer of drie had gezien, al was de laatste keer toch vast een decennium geleden. Heartburn bleek te huur op Prime, voor het bedrag waar je amper meer een kleine cappuccino voor krijgt, dus geen geld voor het redden van de avond.
Met een bak malaga-ijs op schoot genoot ik van de onsterfelijke Meryl Streep in de rol van culinair journalist Rachel, die bedrogen wordt door haar grote liefde Mark (Nicholson) maar dat pas doorheeft als heel Washington ervan weet. Het script van Nora Ephron is een bewerking van haar autobiografische roman over haar huwelijk met Carl Bernstein, de beroemde journalist van het Watergateschandaal – die overigens woest was over film en boek, onder meer omdat Ephron zijn nieuwe liefde, waarmee hij haar bedrogen had, daarin omschreef als ‘een giraffe met schoenmaat 45’.
De dialogen in deze film zijn onsterfelijk. Om je een voorbeeld te geven:
als Rachel moet bevallen en Mark haar gerust probeert te stellen met, ‘keep breathing, you can do it’, antwoordt zij: ‘I don’t want to do it honey. Can’t we get somebody else to do it?’ In een stuk in Time werd Heartburn onlangs nog Nora Ephrons beste film genoemd, en dat wil wat zeggen over deze prestatie van de scenarioschrijfster van juweeltjes als When Harry met Sally.
De volgende dag, toen mijn dochter weer terug op het honk was, vertelde ik nogal en detail over mijn heerlijke filmavond. Ze vroeg naar de cast en terwijl ik mezelf naast Nicholson ook Jeff Daniels hoorde opsommen, kreeg ik een inval. Zou Terms of Endearment, de oscarmagneet en verrukkelijke tearjerker uit 1983 met deze zelfde acteurs, ook op Prime te huur zijn? Nog geen half uur later zaten we, dit keer met een bak pecan-karamel-ijs, voor de buis. Veertig jaar oud was de film, maar mijn dochter vond het prachtig. Diep vanuit de borst, met luide uithalen, snikten en snotterden we ons door de avond. Ik had de film nooit meer gezien nadat ik kinderen had gekregen. Het verhaal van moeder Aurora (Shirley Maclain) die haar dochter Emma (Debra Winger, vrouw met de meest sexy stem on earth) aan kanker verliest, hakte erin als nooit tevoren. Vooral ook de scène waarin Emma, wetende dat haar sterven dichtbij komt, afscheid moet nemen van haar zoontjes, zorgde voor extra volume tijdens al dat gejank.
Als moeder vond ik een paar dingen ineens wel heel raar. Waarom bepaalde Emma dat de zorg over de drie kinderen na haar dood naar haar moeder zou gaan? En waarom in hemelsnaam ging haar man Flap (vertolkt door een piepjonge Jeff Daniels, die zowel dochter als ik hier erg knap vonden), daar zonder enige tegenspraak mee akkoord? En waarom leek dat in de film ook een volstrekt logische gang van zaken? De film wordt sowieso door een nogal rolbevestigend en traditioneel beeld van het moederschap gedragen.
Ook ouderwets is dat Aurora – die worstelt met ouder worden, geen oma genoemd wil worden en liegt dat ze 50 wordt in plaats van 52 – er desalniettemin uitziet als een taart. Ik zocht het op; Shirley Maclaine was destijds inderdaad pas vijftig! Ze lijkt wel 65 in haar voile gewaden en met dat haarstuk. Dat doen we beter, tegenwoordig. Toch ging het er die avond allemaal in als ketellapper, om het met een bijpassende jaren tachtig uitdrukking te zeggen. Ook bij mijn zestienjarige kind.
Dus, mensen, als je door het wilde aanbod van alle streamingsdiensten waar je op geabonneerd bent, je keus niet meer kunt maken, kneiter dan niet over die paar euro extra en huur deze steengoeie klassiekers. Snikken en snotteren gegarandeerd!
